Luizenjournaal

De honger heeft veel gezichten

Veranderlijk als een acteur zit hij in het oog van een rat. Hij verbergt zich in de panische blik waarmee een moeder de armen van haar kind bekijkt. De honger blaast ledematen op, maakt zachte sponzige marionetten van enorm vlees. De

[p. 51]

mensen zeggen: Zo'n dikke moet zichzelf maar opeten, die is vet genoeg. De honger zit in handen die de schors van iepen fijnstampen tot een loden pap, in bevende vingers die een aardappel betasten. Honger: een persoon gemaakt van waanzin en leegte, een niet- aanwezigheid die aanwezigheid wordt. Tot de dood erop volgt. In de nacht wandelt hij je dromen binnen: zo hoog als bomen stapelt hij hammen en raapstelen voor je op. Iets voor niets, zegt hij en je eet en je eet en je ontwaakt met ingewanden van ijzer.