Luizenjournaal

[p. 32]

De liefelijke zomer

Het meisje: Ze doen het slechts een tentzeil van mij verwijderd. Alsof ik het niet zou weten, alsof ik hier maar zou liggen als een steen zonder oren, zonder dijen die pijn doen. En altijd blijven ze nog volhouden dat de kindertjes te voorschijn vallen uit een mand met een kapotte bodem. En niet alleen in onze wagen, in bijna alle wagens die een man rijk zijn, begint, nadat er gebeden is, de dans van de penis. De maan is als een vis door de rivier komen zwemmen en als een vis zwemt hij door mijn buik. De huifkarren met de witte zeildoeken staan in een heksenkring onder de nachthemel, mijn hart klopt in mijn schaamlippen.

Vanmiddag gleed ik uit toen ik gras aan het snijden was voor de beesten langs de rivier. De zeis maakte een rode kerf in mijn been, niet werkelijk diep, maar ik ging naar het water om het bloed af te wassen. Een kleine koralen mond op mijn been, ik rilde en liet het bloed wegwaaieren door het water. De hand van het water streelde mijn benen, ik voelde mijn huid alsof ik nog nooit naakt geweest was, mijn tepels wilden zich door mijn kleren boren. Waarom moet het zo ondraaglijk zijn? Terwijl zij het doen met hun oude lijven als de stieren en de koeien? In mij een vissemond die maar hapt en hapt naar lucht.

Ik voelde ze kijken, bij de rivier, James en Harmon en David, die eigenlijk nog een kind is, en de anderen. Misschien keken ze niet. Maar het mes in mijn schoot kwetst ook de anderen, te vaak al heb ik een vlies zien trekken over de ogen van mannen, een kou zien spreiden over die van vrouwen, een soort haat is ontstaan tussen mij en hen.

Ik bleef maar steeds zitten aan de rivier en toen ging ik dieper, een glinsterende schermutseling en ik lag helemaal in het water, mijn rokken zwaar tegen mijn benen in een koude omhelzing van golven die mijn vlees duwden en kneedden en kusten. Met de druipende kleren tegen mijn lijf geplakt en

[p. 33]

het bloedende been (- is het zo na de paring, dat je tot rust bent gebracht?) nam ik de zeis weer op. De geur van het gras, de snelle huiveringen van water langs mijn lichaam en de warme lucht die overal kleine stukjes huid droog en tintelend maakte en de anderen om mij heen, - is het hun lust of de mijne die al die deiningen, verwarringen, veroorzaakt, die om mij heen dringt, mij betast en zich dan weer aan mij onttrekt, mij eenzaam latend als een plotseling dood ding?

Mijn vader heeft mij geslagen omdat ik met natte kleren van de rivier kwam. Nu ligt hij zelf steunend op zijn tweede vrouw. Maar hun paren is plicht, mijn pijn is zonde.

Langzaam trek ik de kam door de haren van het kind. Het hangt warm en kleverig tegen mijn knieën. Alleen als ik hard krab met de kam aan het randgebied van zijn haar, daar waar de korsten zitten, begint het te jammeren. Zijn tranen vallen op het blote vel van mijn benen. Nog steeds die hitte, vreemd, onbekend, met daarin de zoete kruidige geur van de wilde rozen, de stank, de dampen uit de slijmerige traag stromende Vlinderrivier. Vliegen klonteren samen.

Als slapende schildpadden staan onze wagens stil, de hitte onder het tentzeil ligt als een zak met erwten op je borst. En verder weg, in het kreupelbos aan het water het geritsel en gepiep van vogels. Een geur van warme verrotting. Zijn het onze doden die je kan ruiken door de grond heen?

Dit keer geen wilde-beestenspel voor het kind, ik wrijf de luizen meteen stuk met mijn nagel op de houten trede van het trapje. Vroeger liet ik ze wel vechten met elkaar, de witte, volgezogen, lui bewegende en de bijterige dunne. Minuscule draakjes, gepantserde monstertjes - de dunne zijn altijd agressiever - aanvallend met hun weerhakige poten, bijtend, elkaar omhelzend, worstelend als speldeknopkleine kermisgasten. Soms bewaarde ik ze in een doosje, bedwantsen ook er bij, reusachtige als tijgers, hoewel die de luizen te gauw dood maken. Maar nu is het te warm, de gedachte aan de geur van

[p. 34]

bedwantsen maakt me onpasselijk.

Ik trek de haren omhoog tot zij als gespannen draden in het licht staan, de eieren zitten hardnekkig verkleefd als een verdikking aan één enkele haar. Zo klein. En daar binnenin zit leven.

Hangt het ook binnen in mij zo vol met eieren?

Kleine pareltjes in mijn buik? In al die vrouwenbuiken trossen eieren die wachten in het bloed, in de warmte totdat de penis komt. Wat gebeurt er als de penis komt? Niemand die het mij wil zeggen. Ze schuiven mij weg, kijken naar mij als naar een poes die voor het eerst krols gaat worden, kijken naar mij, koud, taxerend, lachend. Ze willen mij uithuwelijken als derde vrouw aan Joseph Harmon, een man, twintig jaar ouder dan ikzelf.

Ik wrijf de luizen fijn tot er niets overblijft dan een vochtig plekje pulp. De hitte, de onbekende hitte, de geuren, van wat?

‘Het is een voorrecht om kinderen te baren in de naam van God,’ zeggen ze. Maar wat heeft God te maken met hun verstikt kreunen, met de gloeiing in mijn onderbuik? En al die buiken worden groot en lelijk. Kan het hun niet schelen dat hun buiken wanstaltig opzwellen, en later als het kind eruit is, los op en neer flappen? Zij baren er maar op los, op de meest ongelegen ogenblikken, het liefst tijdens een orkaan of een slagregen, of een epidemie, baren alsof hun leven ervan af hangt.

En zo'n luis doet het ook, precies als de mensen, beestje bovenop beestje, ergens tussen je haren of je kleren, en overal, overal de kleine pareltjes. Is dit het waar het allemaal op uitdraait? Pareltjes, het gezicht van Joseph Harmon, langgerekt als van een schaap met harde kleine ogen, de enorme buik, mij naar beneden zuigend en zuigend tot ik ook zal zijn zoals de andere vrouwen, roddelend, zwoegend en zogend met doffe uitgebleekte haren, ruikend naar baby's en vrouwenkwalen?

Zweet breekt uit op mijn bovenlip, ik duw het kind

[p. 35]

van mij af, het staart naar mij door de hitte heen, met op zijn wang een rode plek waar het met zijn gezicht tegen mijn been heeft gelegen. Ik leg de kam neer, loop verblind door het zonlicht naar het hoge gras en verder naar het kreupelbos. Het weinige water likt langs de stenen in de Vlinderrivier.

Gaat dan alles eindigen vóór het begon? Is het niets dan bedrog? Die wildheid, dat balanceren op de rand van vervulling binnen in mij? De ogen van mannen die aan mijn borsten blijven hangen, aan mijn lippen, ogen die een koorts in mij wakker maken, een vreemde dringende betovering alsof ik zal gaan doorbreken naar een andere gonzende wereld. Kan het bedrog zijn?

Ik zet mijn voeten op de stenen die niet koel zijn maar toch altijd koeler dan de lucht. De hitte beeft en de koorts beeft binnen in mij, die twee hittes vermengen zich, wat is nog binnen en wat is buiten? De koeien lopen kleine paden plat in het hoge gras, een netwerk van paden over de heuvels ten oosten van de oever en binnen dat netwerk leven zij.

Ik lig in het gras en zie de hemel over het land liggen als een grote mond die mij leeg zuigt, ik lig in het gras en hoor het gonzen van de bijenkorf die in mijn lichaam gevestigd is, de bijen gaan in en uit en bouwen hun cellen in mijn benen die al helemaal hol zijn. Ik lig in het gras en ik zie onze zwarte koe naast mij, haar schaduw over mij heen, ik open mijn ogen en ik zie haar, ik open mijn ogen, maar als ik opkijk zie ik haar niet.

Nu moet ik haar gaan zoeken met die benen die hol zijn van binnen. Ik zou graag mijn tong in het water laten hangen. Ze zeggen dat je niet mag drinken. ‘Raak het water kwijt,’ zeggen ze. ‘Het gaat koken binnen in je.’ Ik voel een kilte in mijn nek waar iets of iemand in blaast, mijn rug is bedekt met zweet. Verleidelijke bedrieglijke liedjes ontbloeien in mijn hoofd. Maar er is geen sprake van doodgaan, ik met mijn kippehart. In de verte hoor ik de baby huilen, maar er zijn geen verse konijnehersenen meer om hem op de tandeloze kaken te smeren, waarr de tanden zitten te priemen en te knagen in een

[p. 36]

drift om eruit te komen, - die drift van tanden en haren en nagels om te groeien, dwars door de dood heen. Hij huilt, hij gaat toch dood, alle baby's gaan dood, wat moet hij ons dan 's nachts nog uit de slaap houden. Hij priemt in onze hersenen zoals de tanden hem weer priemen, een zinloos gepriem van leven waar vandaan en waartoe? Je moet niet nadenken. Alles komt uit een gistende pot en borrelt en stroomt, bubbelt en verdwijnt en nieuwe bubbels gelijk aan de vorige borrelen driftig.

Ik zie de vliegen, met hun blauw en groen glanzende lijven, de kleine engelen van de beerput. Bij ons krioelt het van de vliegen, ze wandelen je oor binnen of drinken aan de open mond van een zieke. De koeien bulken met verscheurde kelen om hun te barsten staande uiers, maar ons menselijke mierenhoopje in Misery Bottoms is zo zonderling verstild alsof een grote miereneter zijn tong erin heeft gestoken en al die strijdbare mensjes naar binnen heeft gelikt en die nog óver zijn tollen vreemd en traag in het rond, het vee dwaalt over de heuvels verder en verder weg. Als je de koeien ongemolken laat gaan voor verscheidene etmalen, dan is dat een teken aan de wand. Soms komen er Ohama Indianen over de top van de heuvel en blijven even kijken naar het mierenhoopje dat zo lusteloos ligt onder het boze oog.

En op een dag ben je zo moe dat er voor niets anders plaats is: de moeheid zit tot aan de top van je schedel en in je ingewanden en in de klompen van voeten die ergens onder aan je lijf zitten, je ogen staren uit branderige vliezen en geven grote trage onvertaalbare beelden door naar je hersenen. Je kijkt naar de wereld als een rund.

En je moeheid is een soort van verstening, al het gedartel van je cellen, het flitsend doorseinen van gewaarwordingen, dat alles is versteend. Gestold liggen je cellen in je, traag gaat je bloed door ijzige beddingen, je gaat niet eens mee naar buiten om je zuster onder de aarde te leggen, - ze is immers allang dood in je.

Maar geloof mij of niet: drie dagen nadat je bent opgestaan

[p. 37]

en de koe hebt gemolken en de jurk van je zuster hebt aangetrokken, die veel beter is dan de jouwe en bovendien blauw gebloemd - blauw is de kleur van je ogen - zit je achter de wilgebosjes met je rokken bijeen om je ingewanden te ledigen en je zit daar even heel vredig in die groen gouden tent en een torretje valt op je hand en krabbelt haastig over je huid, - geloof mij of niet: op dat ogenblik wordt er een cel wakker en port je rug: doe, je weer mee? En je staat op en je laat je rokken vallen, definitief als een slagboom tussen jou en de dood.