Luizenjournaal

De zonsverduistering

Mary Ellington: Niets had ons gewaarschuwd. Zoveel verdwazing, zoveel duisternis had ik niet voor mogelijk gehouden, daar tussen die tamme heuvels en vlakten van eeuwig gras. Er was alleen de wrevelige routine van iedere dag, het voortzeulen, hoogstens een vermoeden van donker worden, meer niet, zoals je hebt bij een naderend onweer dat pas over uren zal losbarsten. Wie het eerst naar de zon keek weet ik niet. Maar onze karavaan begon in te dikken, de beesten schuifelden eerst nog wat en verstilden langzaam op de plek. Tot stomheid, onbeweeglijkheid werden we ingesponnen. En we zagen het allemaal: de zon werd aangetast, een wonde in haar zij gevreten. Het landschap kreeg een zwavelkleurige

[p. 30]

gloed. De hemel bleef doorzichtig als water, terwijl de zon langzaam veranderde in een loodgrijze bal die ieder ogenblik naar beneden zou kunnen storten op de geelzuchtige aarde. Alleen de beesten gaven nog een enkel geluid, terwijl de geluidloze menigte daar stond, gekleed in dat gele licht. Maar ook dat licht week van ons weg en liet ons grijzer. ‘De zon gaat dood,’ riep iemand. Gestalten wierpen zich ter aarde.

Ik hief mijn ogen op - oog in oog stond ik met de zon, ik kon hem vastspietsen met mijn blik, ik zag vogels die in een zwerm langs de hemel trokken met een licht zieden om dan plotseling weer op de grond neer te strijken. - Laat de aarde vergaan, bad ik. Gij die het licht hebt geschonken en het nu uitknijpt tussen duim en wijsvinger, laat de aarde vergaan. Luidkeels schreeuwde ik. Ik brak uit een vlies van angst waarin ik beklemd had gezeten, en ik voelde mijn haat die in mij gegroeid was, al die jaren, als een horzelbuil in een paard, eindelijk openbreken. - Laat de ongelovige honden verbranden, bad ik. Alles begon te stromen en te vloeien, in een groot bewegen, en iets zonderlings, iets als een lach klom in mij omhoog. Ik voelde dat wij, de allerlaatste uitverkorenen, van de aarde geplukt gingen worden om te worden overgeplant in Gods tuin.

Een stervende werd uit een wagen gehaald en neergelegd in de zon: een vrouw wier kind dood geboren was en die nu van binnen verrotte. Ik rook de stank uit haar mond. Zij begon op haar knieën rond te kruipen, biddend, haar lippen loodgrijs.

Overal rond de horizon hing licht, terwijl het daarbinnen duister werd. Zo zaten wij als onder een paraplu van duisternis, terwijl wind opstak - koel, nauwelijks waarneembaar, meer een ademen om ons heen -, en ondertussen begonnen kleine schaduwen, of lichtvlekken, vliegensvlug over de grond te bewegen. Ik dacht: Nu sterft iedereen op aarde behalve wij, terwijl wij in de koelte staan, onder deze zachte paraplu van schemering.

[p. 31]

- Eindelijk je te kunnen onderwerpen, niet aan mensen, maar aan de onuitspreekbare God. Aan die Aanwezigheid, die wacht achter de dichte deur, die wacht in de duisternis, in de verblinding, wachtend om binnengelaten te worden. Een heel leven lang houdt de mens dat kleine deurtje dicht, als een luis die zich veilig waant in de vouw van een broekspijp totdat de Hand komt, de luis oppikt en krakend stuk splijt met de nagel. Onbegrijpelijk hoe al die luizen hun minuscule deurtjes dichthouden en doen alsof daarbuiten niet het Onuitsprekelijke heerst. -

Ik dacht: Eindelijk gerechtigheid, en ik wachtte. Maar langzaam bewoog de duisternis zich weg van de zon, een kleur van bloed keerde terug in de gezichten en de beesten kregen weer schaduwen. De zon werd weer haar witte zelf.