Lyrisch labyrinth

[p. 139]

Feestdags Avond

Naar Giacomo Leopardi.

Zoet is de nacht, en klaar, en zonder wind;
over de daken en te midden van de tuinen
glimlacht de maan en verheldert de kruinen
van 't ver gebergte. O, mijn geliefde, kind,
reeds viel elk pad tot stilte en door de ramen
licht eenzaam slechts een nachtelike lamp.
Gij slaapt, gedeerd van geen herinnering aan ramp
of zorg, uw lichten slaap in een verstilde kamer,
en hebt geen heugnis van de diepe wond,
die gij in 't hart mij sloegt door bitse woorden.
Gij slaapt. En ik, door hun mild licht bekoorde,
begroet de hemelen, en de natuur,
wier wereld-oude macht mij heeft geschapen
tot dit groot leed van niet te kunnen slapen,
maar moeten schreien, om uw stem, die op dit uur
mij alle hoop ontzegde en mij slechts tranen
vergund heeft. Deze dag was schoon. Gij rust
en wordt in uwen droom opnieuw gekust
door allen, die in uw bekoring kwamen
en u bekoorden.... - Ik niet onder hen!
Meen niet, dat ik zo overmoedig ben
nog voor mijzelf dit grootst geluk te hopen;
ik werp mij neer ter aarde en vraag het lot
of mij nog langer leef-tijd rest, en, God,
hoe ik, zo jong, zo duur mijn dag moet kopen.
- Mijn weg nabij hoor ik het laat gezang
van een vereenzaamd handwerksman. Te lang
bleef hij 't vermaak van dezen feestdag vieren;
nu keert hij naar zijn arme hut. Mijn hart
wordt saamgeknepen door een felle smart,
wanneer ik overdenk, hoe elk plezier en
hoe alles hier ter wereld henengaat.
Een werkdag volgt den feestdag, en die laat
geen spoor na zich. De tijd draagt elk gebeuren

[p. 140]

 

voorgoed voorbij. Waar is de vroeg're pracht

 

van dit oud volk, de wapenen, de macht

 

van Rome's heerschappij, de standaards en de kleuren,

 

die zegevierden over aarde en oceaan?

 

In vrede en zwijgen is dit al vergaan.

 

De wereld rust. Er wordt van ons niet meer gesproken.

 

Reeds in mijn eerste jeugd, als ik te nacht

 

na 't lang-begeerde feest dit overdacht

 

ter smartelike wake, en ik als spoken

 

liederen hoorde kome' en kwijnen langs mijn raam

 

neep deze zelfde pijn mijn hart te zaam.