Lyrisch labyrinth

[p. 138]

't Oneindige

Naar Giacomo Leopardi.

Steeds was mij deez verlaten heuvel lief
En deze groenhaag, die naar zo veel zijden
Den diepen horizon verbergt aan 't oog.

Neerzittende in bewondering overwoog
Ik de onbegrensde ruimte en 't overwijde
Niet menselik meer zwijgen in zo diep
Een rust, dat zich 't onrustig hart voelt bangen.

Het stormen van de wind in 't houtgewas
Doet mij aan het oneindig stil zijn denken
Der eeuwen, maar herinneringen wenken
Naar der gedoofde jaargetijden asch
En 't huidig leven met zijn luid verlangen.

In een onmeetbaarheid van wel en wee
Achter de tijd breken gedachte en zangen
Doch mij is schipbreuk zoet op zulk een zee.