Lyrisch labyrinth

[p. 136]

Ballade

Naar Paul Claudel.

Kooplui van Tyrus en allen die gaan, voor hun zaken, in grote mechaniese bouwsels ter zee,
zij, die in vleugels van meeuwen de zakdoek nog zien, als de vriend, die hem zwaaide reeds heen is gegaan,
zij, wien hun wingerd en veld niet volstond, want meneer had zijn eigen idee
en zij, die voor altijd vertrokken - en nimmer komen zij aan,
al die verslinders der ruimte krijgen de hele zee voor vandaag, maar meent ge dat dit hun voldoet?
Wie eenmaal zijn mond aan de rand heeft gebracht laat de beker niet makkelijk staan,
al wordt die niet licht tot de bodem geledigd - proberen is altijd goed.

Met één bittere slok is het ergste gedaan

Bemanning van schepen, die werden doorboord en wier namen je leest in de krant,
troepen uit kruisers, die plotseling kozen het makkelikst pad naar de grond,
patroeljes uit ziek'like trawlers en volk van de duikboot, wier schroef was verlamd
en al wat de grote transportboot ontlaadde, toen die met zijn kiel naar den hemel stond
ze vonden de grens hunner plichten bepaald door de cirkel van horizont.
De zee kwam naar hen, ze behoefden niet meer uit zichzelve die weg in te slaan
niets bleef hun te doen dan open te zetten, zo wijd ze maar konden, hun mond.

Met één bittere slok was het ergste gedaan.

[p. 137]

 

Wat zeiden de passagiers tot elkander, dien uiterste nacht op de transatlantiek

 

die nacht voor hun uiterste dag, toen de draadloze riep: ‘Wij vergaan!’

 

(onderwijl maakten bang in hun hoek derde-klas-emigranten een beetje muziek)

 

en de wateren, hotsend en klotsend in ieder vertrek der salon kwamen staan?

 

‘Waarom nog je liefde gegeven aan dingen, die je eenmaal verliet?’

 

‘Wie zou verlangen zijn leven opnieuw te beginnen, die weet, dat het heen is gegaan?’

 

‘Terug te bekomen al wat je bemint is wel goed, maar beter is, dat je 't vergeet.’

 

 

 

Met één bittere slok is het ergste gedaan.

 

 

 

Niets dan de zee aan weerszijden van ons, niets dan de stijgende en dalende zee!

 

Genoeg van die duurzame doorn in ons hart, van de dagen, die druppelsgewijze vergaan.

 

Niets dan de eeuwige zee voor altijd; alle druppels ineens! en de zee neemt ons mee!

 

Met één bittere slok is het ergste gedaan.