Lyrisch labyrinth

[p. 88]

Groen Eiland

Grönö.

Vergilius, de ziel vond eindlik een bosschage
ter zachter mijmering van een bucolicon,
onze einders wijken naar onszelf. De horizon
ontdekt den vluchteling zijn vluchtend personage.

Dit is de woning van den droom; de dagen
blijven hier mild van zon en onverganklik groen;
een kleine boerderij leert het gestadig doen
der goede arbeidzaamheid zonder te veel te vragen.

Het leven ligt op heel dit eiland open
naar hemelsblauw en naar het zingen van de zee,
het heeft zijn grens aanvaard, waarbinnen wel en wee
de draden van 't bestaan aan 't eeuwige verknopen.

Het gras is mals voor 't grazend vee, de paden
noden ter wandeling, die node wordt gestaakt;
o Melibaeus, God heeft ons deez rust gemaakt
ter koeling van een drift, die 't rustige wil smaden.

Hoe wilde ik, dat mijn lief en ik hier samen waren
en als in 't kreupelhout de zachte samenklank
onzer verzwegenheden stil viel, zou een slank'
en kleine boot ons juichend rond dit eiland varen.