Lyrisch labyrinth

[p. 86]

Gudbrandsdalen

Achter de glooiïng van dit dal staan donkre pijnen,
waarbinnen Solveigs nooit beantwoord lied verstierf;
deez' bergen vingen vruchteloos haar klacht: de minnaar zwierf
op dooltocht naar zichzelf voorbij aan al de zijnen.

Vertrouwde dingen worden plotseling verschrikking
wanneer zij klaren uit het dons van witte mist,
dat hier elk huis en elken berg omhangt en onbetwist
de keer van 't noodlot regelt naar zijn schikking.

Onvastheid overal. De böjg, die in de bergen
de levenskracht verlamt, is hier aan elk nabij;
zéker verlangen kwijnt in vage mijmerij
en weemoed wordt de wil, die dit bestaan zou tergen.

Wat zoeken wij, wanneer wij elke grens ontvluchten
dan de bepaling van het eigene gemoed,
de weerklank der natuur op 't kloppen van ons bloed
en 't drogbeeld ónzer ziel, gespiegeld in de luchten?

De wereld is te klein dan dat een onvermoeide,
die naar haar einden zwerft, iets dan zichzelven vindt:
wat bleef mij van den droom, die mij ter heenvaart boeide?
Noorwegen vond ik in de schaduw van Peer Gynt.