Lyrisch labyrinth

[p. 79]

Glorie van Delft

Voor Dirk Coster.

Wel weet ik milder licht omheen een toren zweven
dan in uw grauwe Delft, doch nu de hemel klaar
en vol genaden is, wordt dáár ook openbaar
hoe mensen onbewust nabij aan englen leven.

En hoe aan de aarde vreemd, diep in zichzelf getogen
de schoonheid niemands deel is, elks gemis:
een vorm-geworden heimwee ter getuigenis
van 't laatst verlangen van ons bloed en van onze ogen.

Wij hunkeren naar méér dan 't leven en de dagen
- de schoonste zelfs - zijn van dit grauw begeren grijs,
doch eenmaal bouwde 't zich een eigen paradijs:
toen ving het grijze Delft den jubel van ons klagen.