Lyrisch labyrinth

[p. 60]

De Wolgabootsman zingt:

‘Voor God zijn allen gelijk’.

Voor U gelijk aan ieder man,
vergun mij voor mijzelf te weten
en, Vader, nimmer te vergeten
hoe geen den andren lijken kan.

Elks eenzaamheid is elks geluk:
dezelfde zon, dezelfde regen,
de hardheid der gemene wegen
zijn voor elks hart een eigen druk.

Mijn lied en van wie naast mij gaat
het wel haast woordenloze zingen
aanvaardt Uw hart als eendre dingen,
wij boden maar een eendre maat.

Op eenzaamheids gebaande pad
blijft Gij Dezelfde voor de velen
die trekken aan dezelfde zelen
dezelfde last: elks eigen schat.

Voor niemand dan voor U is klaar
het laatst geheim van ieders lijden
of 't uiterste van elks verblijden,
en is onz' diepste waarheid wáár.

Deze is der broederschap gemeen
van duizenden, die 't zelfde slepen
op 't zelfde jaagpad, onbegrepen
in elke jubel, elk geween.

Ik dank U, dat geen mens verstaat
wat Gij alleen in elk kunt vinden,
opdat wij slechts in U beminden
het zingen van wie naast ons gaat.