Lyrisch labyrinth

[p. 57]

III. Onvoltooid verleden

[p. 59]

Aux Caravelles

VAN mij gegroet, blonde carveelen,
die vreemdling aan uw dromen ben,
maar aan uw driftige tocht om aarde's verste delen
u als geheel mijzelf herken.

Zovelen zeiden: schoner stranden
hebben mijn rust een hut gebouwd,
doch vondt gij de uwe niet in 't rusteloze branden
om wie zichzelf der zee vertrouwt?

Elk doel schijne in de droom verloren:
de wijsheid, die de daden leidt
wordt mij als uwer elk eerst onderweg geboren
ten zwerftocht onzer eenzaamheid.

Golvenbewogen, onzelfstandig
scheent gij der zee geringe deel,
doch diep verborgen leefde een kracht, die zekerhandig
het stuur dreef van het blank carveel.

Uw mede-deinen was regeren,
uw eenzaam dolen doelbewust,
maar welke vreemde schat kon de'eigen schat vermeren
van uw verzade zwerverslust?

Geen zee te wijd, was u geen haven
genoegzaam ruim ten laatste wit;
vorstinnen waart gij, schoon der zee gebonden slaven:
- is meer dan zwerven mijn bezit?

Van mij gegroet, blonde carveelen...