Lyrisch labyrinth

[p. 41]

Fluitspelers Notenbalk

Ik ben niet beter dan een ander
en weet, hoe weinig dit beduidt,
alsmede, dat ik niet verander
wanneer ik fluit.

Maar jij, die van je zwarte ramen
het blank gordijn ter zijde schooft
zo vaak wij langs je venster kwamen,
en die gelooft,

dat van mijn lied de gril'ge klanken
zingen wat slechts jouw deugd verstaat:
zal ik je laken of bedanken,
lief zijn of kwaad?

[p. 42]

 

Jouw tranen zijn een morgenregen,

 

die zon voorspelt;

 

ik heb op 't kruispunt onzer levenswegen

 

mij fluitend opgesteld.

 

 

 

Ik kan jou zien, jij mij slechts horen;

 

je droefheid is

 

zo als mijn fluitlied in zichzelf verloren

 

en niet zeer zelfgewis.

 

 

 

Zal ik uit deez' verschansing komen?

 

Jouw tranen zijn

 

de boden van jouw lachen en der dromen,

 

waarin ik thans verdwijn.

 

 

[p. 43]

 

De morgen schudt muziekjes wakker;

 

zingt mijn lied 's morgens aan jouw hart,

 

ben ik ontroerend en een bard

 

of doodgewoon een arme stakker,

 

 

 

die met zijn fluit op 's Heren wegen

 

de blankheid van jouw huid bejuicht,

 

en van je droefenis getuigt,

 

als hij moet spelen in de regen?

 

 

 

Ik weet het niet en jij moet zwijgen,

 

want het is uiterst indecent

 

dat jij dit simpele bekent,

 

waartoe wij nooit de woorden krijgen.

 

 

[p. 44]

 

Soms weet ik niet waarom mijn lied

 

zo onverklaarbaar klaar kan klinken;

 

ligt het aan mijn uitbundig drinken

 

of aan jouw oog, dat mij bespiedt?

 

 

 

Ik ben verpacht en elke nacht

 

speel ik in kleine herbergzalen,

 

maar deze sombere lokalen

 

hebben mijn vreugd nooit omgebracht.

 

 

 

Want sinds ik weet dat jij vergeet

 

's avonds je vensterluik te sluiten

 

wandel ik elke morgen buiten

 

en ken geen ander dan jouw leed.

 

 

[p. 45]

 

Meen niet, kind, dat ik boos zal zijn,

 

wanneer jij ontevreden bent

 

omdat mijn hart graag vreugd bekent

 

onder een beker wijn.

 

 

 

Maar meen ook niet, dat ik bekeer,

 

want zondaars van mijn erge soort,

 

die eenmaal werden aangehoord

 

zwijgen niet maklik weer.

 

 

 

Benijd geen muze, die verrukt

 

of wanhoop, die tot zingen prest:

 

jouw kleine zus weet ook niet best

 

waarom zij bloemen plukt.