Lyrisch labyrinth

[p. 35]

Bij het Graf van Gerard Bruning

Voor Henri.

Schrijnend de dag: een schandelike wond
en Moedeloos verbleekt.
Roerloze ontroering, stond
ons beider eenzaamheid
in al te pril herdenken
van deze, die zichzelf zocht weg te schenken,
maar nooit geheel zichzelven vond
vóórdat God riep.

Hoe bitter van zijn aarzelende tijd
de hulpeloze gang
ter eeuwigheid

verliep:

de laatste stond was hoog en zuiver als een vlam.

Want dit had van zijn afgemarteld lijf
- zónder verweer -
de pijn verblijd:
dat eindelik de Vader
wat steeds door elk geweigerd was,
het enig laatste,
nàm.

Toen bracht zijn wederkeer
ons allen nader.