Lyrisch labyrinth

[p. 34]

Chestertons Drinklied

Vader Noë had een struisvogel-erf en reusachtige pluimvee-schat,
hij at zijn ei met een kolenschop uit een eierdop, groot als een vat;
de soep, die hij dronk, was olifantsoep, en walvis de vis die hij ving,
maar dat alles was klein bij het kelderruim, waarmee hij uit zeilen ging;
en Noë zei menigmaal tegen zijn vrouw, als hij zat aan zijn middag-festijn:
‘mij kan het niet schelen, waar 't water blijft, als 't maar niet verdrinkt in de wijn’.

De waterval van de hemelrots viel schuimend over de pool
- alsof hij het sterrenlicht blussen zou - zoals zeepsop in een riool,
de zeven hemelen kwamen omlaag: een dronk voor de monden der hel
maar Noë klopte zijn ei en sprak: ‘het regent, of ik heb het niet wel,
het water staat boven de Matterhorn al zo diep als een kolenmijn
doch mij kan 't niet schelen, waar 't water blijft, als 't maar niet verdrinkt in de wijn’.

Maar Noë deed zonden en wij deden kwaad; wij hinkten op dronkemans been
tot, ons ter kastijding, een grote, zwarte, geheelonthouder verscheen;
sinds krijg je geen wijn meer in 't estaminet, in geen kroeg, noch op Eisteddfod
want de water-vloek is teruggekeerd vanwege de toorn van God;
en water moet bij de bisschop op tafel en op de begrafenis zijn
doch mij kan 't niet schelen, waar 't water blijft, als 't maar niet verdrinkt in de wijn.