Lyrisch labyrinth

[p. 31]

De Noorse Schilder

Voor Jan en Camille van Delft-Dorn.

Ziet, dit is al: mijn klaar pinseel

en deze kleur'ge verven,

doch, zijn der wereld vreugden veel,
geen zou mij ooit dit schaam'le deel

doen derven.

Want telkens als ik nederzit

aan deze koele kusten

worden der luchten blauw en wit
en gans der aarde pracht'ge lusten

mijn vast bezit.

Dit land is al, wat ik bemin;

wat zou die vreugd vergroten?

Is niet in 's hemels wisselzin
van elke schoonheid 't schoonst begin

besloten?

Ik ken des levens vreugden àl

en àl des levens smarten;

'k hervond ze in ied're waterval
in ieder huis, in alle harten:

een klaar kristal.

Het water, dat voorover stort,

de springens-wilde jeugd en

de dart'le zee langs fjord aan fjord
laat steeds een beeld, dat eeuwig wordt

mijn vreugde.

[p. 32]

 

En eeuwig blijft àl droefenis

 

geheimelik verborgen

 

ten blauwe schemer van een nis

 

in 't dagen van de najaars-morgen,

 

die mistig is.

 

 

 

Doch straks - een wonderlik gedicht! -

 

staan huizen, berge'en bomen

 

in een opalen middaglicht

 

als 't òver-werkelik gezicht

 

uit dromen.

 

 

 

Lief is me, op 't helderst van de dag,

 

zons flikker langs de fjorden,

 

en 't water, kalmer dan het plag

 

verdeinend als een eeuwig worden

 

van eeuw'ge dag.

 

 

 

En liever nog, als te avondtijd

 

de zachte waat'ren zingen,

 

is me in dit landschap, wijd gespreid,

 

de omdroomde samenhorigheid

 

der dingen.

 

 

 

Doch nimmer schoner heeft ontmoet

 

mijn drang van donk're wensen

 

't geluk, waarvan ik leven moet,

 

dan in der ogen van de mensen

 

geheime gloed.

 

 

 

Dit's levens heiligst wonder wel:

 

met enk'le vaste vegen

 

te doen van aarde, hemel, hel,

 

op een gelaat het kansenspel

 

bewegen.

 

 

[p. 33]

 

En levens diepst geheime spot:

 

mìjn wank'le hand te geven

 

dit zonderlinge heerserslot,

 

deez' scheppingsmacht tot levend leven

 

naar 't beeld van God.

 

 

 

Niets heb ik dan mijn klaar pinseel

 

en deze kleur'ge verven,

 

doch, zijn der wereld vreugden veel,

 

geen zal mij ooit dit schaam'le deel

 

doen derven.