Lyrisch labyrinth

[p. 18]

Herfst

Ik wil nog een keer met je meegaan, mijn broer,
nu de braambessen blauwen.
Ik zal mezelf wijs maken: kind te zijn.

Jij weet de dromenzware paden onder loof
waar de nesten nu leeg zijn:
gouden bladen grissen er jouw handen
- als je die schramt aan de dorens
ben je verrukt om jouw eigen rood bloed -
en met jouw schater dwarrelt om mijn hoofd
een vuurgouden regen.

Jij weet, broer, hoe ik wil gelukkig zijn
en o! jouw spieden naar de hoeken van mijn mond,
of ik je dagen niet bederven zal.

Nu laat ons samengaan als levens-vroeden
over de grote weg,
en dan ineens lachen
lachen
om al dat ernstige denken.
Want deze herfst heeft mijn hart opengegooid naar jouw luidruchtigheid.

Vanaf de heuvelen zullen wij tellen de torens der dorpen
en uit de kale bomen kraaien jagen,
die honderd jaar oud zijn en schamper om alles.
Wij zullen hollen naar de mosplek, waar we stoeiden
- ik wil vergeten, wanneer voor het laatst -
en in elkanders ogen zien blinken
blijheids verrukking.

Dan, als de-n-avond hangt over de heuvelen
steilten beklimmen en zien naar den einder
- ach: het vertrouwelik licht in de hoeven,
de goede deemster om het kreupelhout -

[p. 19]

 

en vèr daarachter het stil wenken

 

van zalige Rust.

 

 

 

Jij weet, hoe ik zomerdagen verzwierf

 

in bossen, waar je niet mag lopen,

 

doch nu de braambessen blauwen, mijn broer

 

wil ik nog een keer met je meegaan.