Lyrisch labyrinth

[p. 12]

De Mensen van de Hei

De mensen van de hei zijn als dor hout,
maar binnenin laait brand van gele brem.
Hun ogen fakkelen
totdat de dood ze doven zal.
Dan ligt een lijk
- een omgewaaide knotwilg langs de slootkant -
in het kaduke huis.
Twee afgeleefde vrouwen bidden God om zielerust,
- hun rozenkrans tikt op de doodkist
of een grendel knarste, -
hun stem is een lange scheur in nachtstilte
maar hun vertrouwen als wit licht.

De mensen van de hei zijn Jezus' vrienden:
magere mensen met een schralen oogst van halmen
achter hun strooien dak.
De Tarwe van Gods Liefde bloeit in hen.

Ze drommen naar de dood als naar een nachtmis:
donkere kudde met de flikker van lantarens
over de glinstering van sneeuw,
de Goede Herder gaat hen achterop
en drijft hen naar den hemel.

De mannen zien omlaag:
de hemel is zwaar boven hen
en op de grond is heidebloesem:
ze zien het lijden: paars.
Jezus, ze weten
van Uw handen en Uw voeten en Uw hart
en van de gesels en de doornen
het geheim.
Ze lezen het op paarse grond
zoals de koningen in gouden sterren lazen.

[p. 13]

 

In Gods avond rookt hun laag vuur

 

en stinkt.

 

- Hun huis is bewalmd, maar hun hart is rein

 

en geen aanslag van roet in hun ziel!

 

Dan zegt een doorgeknakte vader

 

(de eerste stokslag van de dood heeft hem geslagen)

 

aan al zijn kinderen het schoon verhaal

 

van Betheljemse herders.

 

 

 

Het hart der kindertjes wordt een orgel

 

en Jezus speelt er op.

 

 

 

Maar boven de hei slaapt de grote nacht,

 

de zwarte dreiging van dood

 

en eeuwigheids donkere mond.

 

En hoger in de lucht de sterren van Maria's mantel

 

ter bescherming.