Het goud der gouden eeuw

[p. 139]

De zieke spreekt van haar wezen, hoe haar God geschapen had, en door welk middel zij in haar eerste stand¹⁾ mag komen

Een water als kristal, waarop geen koelte speelt,
Ontvangt zo sierlijk en zo schoon het zonnebeeld.
Zo was de schone ziel, het edelste aller dingen
Die door de wijsheid Gods een wezenheid ontvingen,
Een vonk van 't eeuwig vuur, doorschenen met Gods licht,
Een klare spiegel voor het eeuwige aangezicht,
Daar 't eeuwig endloos Een, in hoogte noch in breedte
Noch eeuwge diepten nooit te gronden noch te meten,
Zichzelve schouwde en vond in een geschapen beeld,
Dat voor de schepping in zijn wijsheid had gespeeld.
Die klare spiegel heeft de valse lust geschonden,
Dat kristallijn gevuld met grovigheid der zonden,
Die stille, zuivre grond beweegd²⁾ uit zijn akkoord
En de eedle beeltenis zo jammerlijk verstoord.
Wat zal de mens nu doen? Wat gaat hij best voor gangen
Om dit verloren beeld in 't harte weer te ontvangen?
Een wille, uitgaande van het eeuwig Zielenvuur,
Die drijve, als met een zweep, de ganse creatuur³⁾
Met al haar beelden uit, en sta de Godheid stille
Van alle neiglijkheid⁴⁾, dat hij volbrengt zijn wille.
Daar is geen ander raad, al kost het wee en pijn:
Het moet geleden of het moet verloren zijn!

jan luiken (1649-1712)

1) oorspronkelijke staat

2) bewogen

3) schepping

4) legge voor God alle begeerten van het hart het zwijgen op