Het goud der gouden eeuw

[p. 89]

Op het overlijden van Cornelia Hinloopen

Aan haar moeder

Bedroefde moeder, staak uw derelijke klachten:
De balsem van de tijd kan alle smart verzachten.
Het sterflot van uw kind baart u te wrede pijn.
Gij zult de leliën, de rozen en 't robijn
Op 't zedig¹⁾ aangezicht vergeefs in tranen dompelen:
De moordpijl van de dood komt alles overrompelen.
Of waant gij, dat die punt haar draad te dra doorkerft?
Men toont een pronkjuweel, eer 't door de lucht bederft,
Slechts voor een korte poos; de bloemen, die wij groeten
In de ochtend treedt men veel, eer 't avond is, met voeten;
Het ooft verrot bijwijl eer 't rijp geworden is.
Verban de droevigheid uit uw gedachtenis:
Wie weet wat ongeval uw kind mocht overvallen.
De zon, die 's ochtends rijst, om op de dag te brallen,²⁾
Wordt menigmaal bewolkt; het leven is een leen;
De wieg en 't graf zijn slechts een enkle schree vaneen.
De dood heeft hare troon, om overal te zweven,
In 't midden van deez' twee; hier mikt zij op het leven,
Dat staag ten doel moet staan van haar verwoede schicht.
Dies³⁾ matig uwe rouw, het sterven is een plicht.
Cornelia verschijnt in 's hemels helle zalen;
Hier gaat ze langs een vloer van diamanten stralen,
Van paarlen, van turkoois, van sterren, zon en maan.
Men hult haar met een krans van onverwelkbre blaân.
Haar palmtak zou zij voor geen gouden rijksstaf geven.
Zij walgt van 't aardrijk, want de ellendigheid en 't leven
Zijn zusters die gelijk ter wereld zijn gebracht.
Men schreit hier tweemaal als men eenmaal heeft gelacht.
Ei, wens niet om uw kind: de dood heeft haar verslonden,
Eer dat de tijd haar ziel een schuldboek voor de zonden
Kon maken. Staak uw rouw, verzet uw tegenspoed.
Wie 't ongeval verduurt heeft een standvast gemoed.

jan vos (± 1620-1667)

1) teder

2) pralen

3) daarom