Het goud der gouden eeuw

Sonnet

Wanneer⁷⁾, door 's werelds Licht, de blindgeboren jongen
Gezicht verkreeg, hij stond verwonderd en bedeesd;
Beweging, verwe, stal⁸⁾ van plant, van mens, van beest,
Verbluften zijn gedacht', van alle oord besprongen;

Voorts sloten, torens, door de wolken heengedrongen,
Het tijdverdrijf van 's mense onderwind-al-geest;⁹⁾
Maar de zienlijke God, de schone Zonne, meest.
De tonge zweeg, 't gemoed dat riep om duizend tongen.

Even-al-eens, mijn Licht, wanneer gij mij verschijnt,
En dat mijn ziel ontdekt¹⁰⁾ uw ziels sieraden vijndt,
Die 't oge mijns gemoeds, dat te haardwaarts strekt, gemoeten,

Zo zwelt mijn hart van vreugd en van verwondring diep
En danke tegen u en tegen die u schiep,
Totdat het berst en valt gebroken voor uw voeten.

pieter cornelisz. hooft (1581-1647)

7) toen

8) gestalte

9) zucht om alles aan zich te onderwerpen

10) ten toon gespreid