Het goud der gouden eeuw

Het wachten valt pijnlijk

Vervager der dagen, zo stadig in 't jagen,
Hoe vliegt gij, hoe vliegt gij zo trage?
Nooit suste U 't rusten, of zoude 't u lusten
Een minnaar, een minnaar te plagen?

Wanneer ik verlange, dan traagt gij uw gangen;
Dan valt mij, dan valt mij zo bange.

[p. 47]

 

Ik achte te smachten¹⁾; dit beiden, dit wachten,

 

Dat smaakt mij, dat smaakt mij zo wrange.

 

 

 

Wanneer mijn beminde haar²⁾ bij mij laat vinden,

 

Dan kunt gij, dan kunt gij verslinden,

 

O gure³⁾, zo dure vergulde, schone uren;

 

Dan tart gij, dan tart gij de winden.

 

 

 

Dan tart gij de stromen, die langs hare zomen

 

Als pijlen, als pijlen afkomen.

 

De kusjes, de lusjes⁴⁾, van heden, van flusjes,⁵⁾

 

Die maakt gij, die maakt gij tot dromen.

 

 

 

Dit uurtje is henen, dit weder verschenen,

 

Dit kusje, dit kusje verdwenen.

 

Dat glijden der tijden is beter te lijden

 

Als 't treuren, als 't treuren allene.

 

 

 

De dag is aan 't rijzen en 't nachtje aan 't dijzen⁶⁾;

 

Ai rept u, ai rept u wat, grijze;

 

Ga spoede, nooit moede, dan noem ik u goede,

 

Dan zal ik, dan zal ik u prijzen.

jan luiken (1649-1712)

1) ik denk te verkwijnen

2) zich

3) onaangename

4) lustjes

5) zoëven

6) deinzen