Het goud der gouden eeuw

Granida

(fragment)

Windeken waar het bos af³⁾ trilt,
Weest mijn brak⁴⁾, doet op⁵⁾ het wild
Dat ik jage,
Spreid de hagen
En de telgen van elkaar,
Mogelijk schuilt mijn nimfe daar.

Nimfe, zo ras als gij vermoedt,
Dat mijn gang tot uwaarts spoedt,
Loopt gij schuilen,
In de kuilen
En het diepste van het woud,
Waar gij met reên vervaard zijn zoudt.

Vreest gij niet dat de Satyrs, daar
U eens mochten nemen waar,
En beknellen;
't Zijn gezellen,
Die wil nemen te uwer spijt
't Geen waar een herder lang om vrijt.

3) van

4) speurhond

5) spoor op

[p. 30]

 

Zonder te denken, dat in 't kruid

 

Dikwijls slangen glad van huid

 

Zijn verholen,

 

Loopt gij dolen;

 

Maar nochtans, hoezeer gij vliedt,

 

Dat gij mij haat, en dunkt mij niet.

 

 

 

Want toen wij laatst van 's avonds laat

 

Zongen tot de dageraad

 

Met elkander,

 

En uit de ander'

 

Tot de dans ik u verkoos,

 

Bloosden uw wangen als een roos.

 

 

 

Mompelen hoorde ik op dat pas,¹⁾

 

Dat dat geen kwaad teken was,

 

En wanneer ik

 

Heel begeerlijk

 

Kussen kwam uw mondje teer,

 

Repten uw lipjes, docht me, weer.

 

 

 

't Weigeren en de afkerigheid

 

Voegt zo wel niet, als men zeit,

 

Voor de vrouwen;

 

't Kan haar rouwen:

 

Wie geboden dienst versmaadt

 

Wenst er wel om, als 't is te laat.

pieter cornelisz. hooft (1581-1647)

1) toen