Bloedtest

[p. 68]

Omzien (aftocht/anabasis)

‘ik behoorde tot de mensen voor wie het geluk toch altijd harder liep’
- L. Nijgh

op de brandnetelvelden hakten we met een spade
fikkie stoken, hutten bouwen, ongezien kamperen
op het erf van een bejaarde boer

al mijn speelgoedbeesten hadden namen
ik was niet zo voetballerig en in vechten geen kei
vond andere manieren om me te handhaven

gaven zijn bescherming voor een wrede kinderwereld
ik had de Engelse ziekte, rachitis - van die waterige knietjes
en een suikergebit; dat was toen niet zo raar

dus dat viel mee. Oorlog was het eerste woord
dat ik kende, het was ervoor en erna
en waarom ik besta. Er werd mee gedreigd

er werd mee gepest, hij was er altijd - zo niet
mijn vader. Een Duitse soldaat. Dus over hem
werd nooit gepraat. Hij bestond slechts vaag

in moeders herinnering. De familie had met haar
gebroken; strenge mensen, onverzoenbaar
ik heb haar vorige maand begraven

alles zoals zij het zelf heeft gewild
als enige ben ik nog over, kijk vaker terug
vroeger is nu vager en voelt anders

gebreken te over maar mijn zegeningen
heb ik nooit echt geteld, in rekenen was ik
altijd slecht en in een mensenleven

moet er nog genoeg te wensen overblijven
zelfbeklag noemt u dat; ik zeg ervaring
wie zijn doel bereikt vernietigt het

[p. 69]

 

vergeet niet: de terugtocht

 

vormt altijd het grootste gevaar

 

want dan vallen de meeste doden