Bloedtest

[p. 58]

Met behoud van huis

wie vreemdeling is hier was elders kind aan huis
on est tous des étrangers. Reizigers met retourbewijs
op dooltocht door een ruimte die een ieder zich
moet eigen maken. Eigenwijs is wilskracht die ons drijft
ons leven als het nieuwe land, de grond waarin het graan
nog met de hand wordt uitgezaaid. De haren op ons hoofd
zijn als het riet op de daken. Onze huid is als het barstig leem
van onze stulp. Ons vel schuurt over opgejaagde botten
onze stem roept op zijn mooist om hulp. Wat we zoeken
is rust, asiel in eeuwigheid. Wat we zijn is waar we zijn
gevallen: gewervelde dieren en waaraan ten prooi
als wild in het vizier. Een kudde in de muil van de natuur
we zijn horig en futiel. Stofdeeltjes die opgedreven
krijgen een naam toegewezen. Ook dat wij leven
was niet ónze keus. Alles wat wij zijn is bruikleen
toebehoren aan Tijd alleen; die malicieuze makelaar
en miljardair. Die onze lijven willens en wetens
laat verkrotten. Over onze hoofden speculeert
die ons plukt en uitperst als olijven, uitspuugt
als de pit. Met avondval vertrekken we
sluipen ervandoor. Ons uitreisvisum is de dood