Bloedtest

(2003)–Serge van Duijnhoven– rechtenstatus



[pagina 50]
Mortu tombu miyiGa naar voetnoot* het laserkanon voor de nachtclub heft zijn zoeklicht naar God de maan staat als een dunne vingerafdruk aan de hemel. We zien meer praten minder. Gerommel in het verre land van het geheugen de bleke schaal van deze hemel is gebroken autolampen en lantarenpalen dragen halo's in de mist; op straat: gebarsten glas alles is fragiel en alles schittert ‘alles goed?’ vraagt een man ik knik; zijn peilloze blik begraaf ik in mijn ogen in de stad is alles wat het is ik leef en dit ben ik: huid huis huid huis ook huid huis huid schimmen van mensen bewegen op en neer door de straten als de glisserende stemmen uit een cantate van Bach die gejaagd op weg lijken naar de dood ik verlies mezelf in de tijd op mijn huid: insectenbeten in mijn vingers: voelsprieten onder mijn nagels: naalden onze ogen zijn als oude brieven aangevreten door het zuur van verzaakte beloften de schimmels van gedane zaken de sporen van bloed dat roekeloos in onvoltooid verleden werd verspild
[pagina 51]
ik de open deur de opent deur mij op het antwoordapparaat staat dat je 'm gevlogen bent uit het raam gevallen als een cactus van de vensterbank een vuist landt recht in mijn gelaat als een vogel die te pletter slaat tegen een glazen raam waarin de buiten- wereld zich weerspiegelt (jij die altijd zei: ‘verkleed je zo dat de dood je niet herkent’) grundlich und pünktlich heeft de stad zich over je ontfermd, je lichaam tussen de scherven op de binnenplaats vandaan gehaald je appartement verzegeld voor onderzoek binnenstebuiten gekeerd verpakt in zilverfolie en ontleed van top tot tenen en met ruwe hand ontdaan van nieren, lever, maag, darmen het complete pakket ingewanden als ging het om een afgekeurd kadaver dat zelfs niet meer van nut was voor de slacht het bewijs van je stoffelijk bestaan is daarna onverwijld verwijderd uit de vrieskoude schappen onttrokken aan het zicht van ieder nog voordat enig afscheid mogelijk was
[pagina 52]
met stille trom ben je vertrokken opgegaan in rook, een raadsel opgelost in je nakende niksie verdwenen in een kil en koud oord ergens ver buiten de stad een fenix met geknakte nek tijdelijk teruggekeerd tot as wat rest is onherkenbaar met stoffer en blik bijeengebracht opgepot in verstrooibare portie door de stokelieden van het uitvaartwezen exécuteurs testamentairs van vader dood hun taak met die van jou volbracht uit de dampende holen van Hades klinkt alsnog je hick-up ‘küsskrott!’ ‘zum wohl...’ ‘küsskrott!’ (wanneer een toverspreuk een vloek wordt en verlangen het einde) was je alleen? ben je het vliegen meester? beheers je de kunst van het onzichtbaar zijn? onze dromen rafelen uiteen als nevel in de ochtend onze bravoure verschrompelt als een sneeuwpop in de regen het gemis smeult verder als een houtblok in een afkoelend haardvuur
[pagina 53]
onze dierbaren ontvallen ons onze hoop vervliedt als rook ons krediet slinkt zienderogen ons vertrouwen zinkt als een schip dat is geënterd wat we najagen is wind wat we nalaten is leegte overleven is als afkicken: een verwonding in slomotion ‘om pijn te dragen moet je zingen’ zei je altijd, ‘er lucht aan geven want lucht is het belangrijkste de lucht is altijd jong de lucht heeft geen enkel grijs haar’ de lucht is nooit moe de lucht wordt nooit oud en nooit heeft de lucht het benauwd en nooit heeft de lucht het te kwaad lucht moet men zijn lucht moet men zijn niet meer zo moe nooit meer zo moe	voetnoot* zegswijze op Haïti, lett.: ‘de zaak is voor mij gestorven en begraven’

Vorige Volgende

Mortu tombu miyiGa naar voetnoot*