Helikon. Bestaande in zangen, kusjes en mengel-rijm

[p. 40]

Dorileaas Klagt.

Toon: Vinnig stralen.

I.
HOe koel gaat Daifilo daer heen;
Ach, Hemel! kan 't geschie - den?
Keer, Daifilo! 't Is tegens reen,
Dus klakkeloos te vlie - den.

II.

Is Daifilo dus los, dus ligt,

Dus wulps en ongebonden?
Dus gail, dat hij op trouw nog pligt,
Zijn harzen-kluis wil gronden?

[p. 41]

 

III

 

Gedenkt gij Daifilo! niet meer,

 

VVar trouvv gij hebt gesworen,

 

In d'elzen? zeggende: veel eer

 

VVenste ik mij ongeboren,

 

IV.

 

Eer ik mij n trouwe liefd' verschop;

 

Mijn harte zal u minnen,

 

Tot Atrop's alverslinb're rop

 

Ons zieltjes zal verslinnen:

 

V.

 

Nimf Dorilea was uw hart,

 

Het doel wit van uw' zinnen,

 

De heelster van uw' pijn en smart,

 

De Bron-aar van uw' minne,

 

VI.

 

De schepter-swaaister van uw' ziel,

 

Uw' hoogste vreugt ter weerelt:

 

Maar, ach! Fortunaas wankkel wiel

 

Draait om; nu 't blank gepeerelt,

 

VII.

 

Van d'Hoofsche staat, hem speelt in 't hooft:

 

't Is Granida, wiens hulsel,

 

De glans van zijn beloft verdooft,

 

Door 't opgetooit vergulsel.

[p. 42]

 

VIII.

 

Ach Daifilo! kan d'Hoofsche pragt,

 

U zin zo ligt verov'ren?

 

Zie toe, zie toe, van 't Hof u wagt:

 

En laat u niet betov'ren,

 

IX.

 

Door opgepronkte schoone schijn:

 

VVant eenmaal ondervonden

 

Gevoelt men eerst' het scharp fenijn,

 

't Geen schuilt in d'Hoofsche gronden.

 

X.

 

Dewijl 't u nogtans zo behaagt;

 

Gaat heen, ô jongen Hov'ling!

 

Maar ziet, dat gij daar na niet klaagt,

 

Te zijn een out verschov'ling,