[We kennen hoogtepunten van de kunst]
We kennen hoogtepunten van de kunst
Die boeten voor hun roem, o ironie
Men leurt en dramt en schmiert en dolt ermee
De Taj Mahal, To be or not to be
Pom-pom-pom-POM, Manet zijn Déjeuner
Ook 19... u raadt het: 84
Bewonderd en verkondigd tot cliché -
De mooiste waarheid wordt dan onwaarachtig
Het is de doodskus der publieke gunst
Maar neen. Genie is machtiger dan roem
Waarbij ik als bewijs George Orwell noem
Het irritante van belangrijke herdenkingen is dat iedereen, van politicus tot criticus, van dominee tot cabaretier meepraat en -schrijft. Men krijgt in zo'n jaar al gauw een paar honderd keer hetzelfde te horen - nu ja, ongeveer hetzelfde: de een dramt dat de herdachte nòg viruozer of idealistischer was dan men overal reeds wist, de ander zanikt dat hij of zij juist in onze tijd zoveel betekent, een enkeling ‘zet er vraagtekens bij’. De boodschap is altijd: ‘De persoon in kwestie is bijzonder, en ik weet dat, en ik kan het zo mooi uitleggen.’ Of laat ik eerlijk zijn. Van velen luidt de boodschap: ‘Die persoon is bijzonder en krijgt al meer dan genoeg aandacht, maar ik kan er niet onderuit, ze zouden denken dat ik het niet wist.’
Vorig jaar hoopte ik van iemand te vernemen dat George Orwell als analfabeet onmogelijk 1984 had kunnen schrijven. Of dat het eigenlijk over het Leger des Heils gaat. Of dat Suske en Wiske ook van Orwell is. Zoiets.
Had ik dan zelf met zo'n onthulling moeten komen? Over deze man... nee. Als het nu Herman Gorter was geweest. Wanneer herdenken we die?
Auteursrechtelijk beschermd