Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 106]

18

Eindelijk is de Maan gekomen, donker en wel. Het ziekenhuis is rustig, al blazen en zuchten en kreunen er mensen achter alle deuren. De nachtzuster zit bij haar kleine lichtje. Ze ziet de Maan niet, hij is te donker.

‘Ga je mee?’

In de boot liggen de satijnen schoenen.

‘Hoe komen die hier?’ vraagt Annetje Lie.

‘Van de Muizenkoning, met de hartelijke groeten. Hij kon vanavond niet komen, het leger was in opstand. Ze willen meer kuch en minder rats. En verder willen ze drie keer per dag thee.’

‘Waar gaan we heen, Maan?’

‘Waar je wilt.’

‘Naar huis.’

‘Het huis is leeg.’

‘Ik wil naar huis.’

[p. 107]

‘Driemaal is scheepsrecht,’ zegt de Donkere Maan, ‘maar onthou goed: “Drie. Het deed me zeer. Vier. Ik deed het nooit meer.” Dit is de laatste keer.’

Het badkamerlicht brandt nog steeds.

‘Ik wil weten waar mama is,’ zegt Annetje Lie, ‘ze moet toch ergens zijn! Papa is bij oma, maar mama, waar is mama?’

Ze loopt om het huis en daarna trekt ze de satijnen schoenen aan en belt aan bij de buren. ‘Waar is mijn mama?’ vraagt ze.

‘Niet thuis,’ zegt de buurvrouw links, de buurvrouw rechts, de tante van Tanja, de vader van Freek, de vrouw van de dokter, de juffrouw van de school.

‘Weg,’ zeggen ze in de winkels, in de straten, in de parken.

‘Ze moet toch ergens zijn,’ kreunt Annetje Lie. Ze wankelt op haar hoge hakken, ze kan niet meer.

De Maan schept haar in zijn boot. ‘Hier worden we niet wijzer.’

‘Zoek jij haar dan, Maan. Jij kunt overal naar binnen schijnen.’

[p. 108]

‘Ik kan nu even niet schijnen,’ zegt de Maan, ‘dat zie je toch wel, ik ben de Donkere Maan en dat is de verkeerde schijngestalte.’

‘Dan wil ik naar de dijk. Ik wil naar Heintjevaar.’

‘Wat moet je van die enge groenerik?’

‘Alleen maar iets vragen.’

Ze zeilen voor de wind, westzuidwest. De lucht is vol sterren, maar sterren geven weinig licht.

‘We zijn er,’ zegt de Maan. Hij weet waar hij staat, ook als het donker is.

Annetje Lie stapt uit bovenop de dijk. De Maan houdt haar vast met een scherpe nagel in haar arm. ‘Je doet geen domme dingen, denk erom.’

‘Heintjevaar, Heintjevaar!’ roept Annetje Lie. Ze schopt de schoenen uit en daalt de dijk af, voorzichtig om niet uit te glijden op het vochtige gras.

‘Niet helemaal naar beneden!’ waarschuwt de Maan ongerust.

‘Heintjevaar?’

‘Hier ben ik, hiehier.’ Er klinken soppende geluiden beneden op de stenen.

‘Is dat mijn lieve, mijn allerliefste Annetje Lie?’

[p. 109]

‘Heintjevaar, als ik dichtbij kom, dan pak je me, hè?’

‘Dat weet je wel!’

‘Heintjevaar, als ik je wat vraag, geef je dan antwoord?’

‘Dat weet je wel.’

‘Maar is het dan waar wat je zegt?’

‘Ik lieg niet, dat weet je wel.’

‘Heb je mijn mama?’

‘Nee, jammer genoeg niet,’ zegt Heintjevaar.

‘Heb je mijn opa?’

‘Die wel, hahaha, die wel.’

‘Heb je tante Lydia?’

‘Die ook, die ook. Ben ik niet knap? Niemand had het ooit gedacht, maar ik kreeg haar en ik heb haar en nu hou ik haar.’

‘Heb je meester Dirk?’

‘Jep.’

‘Heb je mama?’

‘Die niet, die niet.’

‘Dank je wel,’ zegt Annetje Lie, ze klimt de dijk weer op.

[p. 110]

‘Hè, ga je nu al weg, kom je niet gezellig hier?’

Annetje Lie schudt haar hoofd. ‘Dat weet je wel.’

‘Ja, maar we blijven hopen. Tot ziens, lieve Annetje Lie.’

‘Dag Heintjevaar.’ Ze stapt in de boot en wuift in het donker.

Terwijl ze opstijgen hoort ze nog heel lang maar steeds vager de hoopvolle stem van Heintjevaar. ‘Tot ziens, tot ziehiens, tot ziehiehiens...’