Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 73]

13

‘Dat zijn jouw soldaten niet, dat zijn mijn soldaten. Ik heb ze zelf van oma gekregen!’

‘Ze marcheren voor mij want ik ben de Koning en daarmee uit.’

‘En wie heeft jou koning gemaakt? Ik! Jij bent een muis met een rode snor en ik zal je aan iedereen verraden als je niet ophoudt met je stomme leger.’

De Koning kucht en snuift en slaat met zijn staart. ‘We zullen onderhandelen,’ stelt hij voor, ‘jij zegt niks en ik hou de soldaatjes.’

‘En wat krijg ik dan?’

‘Jij gaat niet naar de gevangenis.’

‘Nee. Het zijn mijn theesoldaatjes en het blijven mijn theesoldaatjes.’

De Koning vliegt naar het raam. ‘Van wie zijn jullie?’ schreeuwt hij tegen de theesoldaatjes. ‘Van mij, jullie Koning, of van dat meisje daar? Van wie zijn jullie?’

[p. 74]

‘Van de thee, van de thee, van de thee,’ is het antwoord.

Annetje Lie en de Muizenkoning kijken elkaar aan.

‘Even goede vrienden?’ vraagt de Koning. ‘Ik zal echt goed op je schoenen passen, mogen de theesoldaten dan voor mij marcheren?’

‘Dat wel,’ zegt Annetje Lie.

‘Mooi! Geregeld. Laten we nu gauw kijken naar de parade,’ roept de Muizenkoning.

Ze gaan buiten onder het raam op een verhoginkje staan en nemen de parade af. De theesoldaten marcheren langs, keurig in het gelid.

De Muizenkoning schudt zijn hoofd. ‘Daar in het midden deugt het niet.’

Annetje Lie ziet het ook. ‘Dat is een beetje een rare rij.’

‘Laat de maat horen!’ beveelt de Muizenkoning.

‘Maat!’ schreeuwt de Egel en de theesoldaten zeggen afgemeten: ‘Lópén! lópén! lópén! lópén!’

Maar ergens middenin de troep is een soldaat die zegt: ‘Wandelen, wandelen, wandelen, wandelen.’

[p. 75]

‘Halt!’ gebiedt de Koning. ‘Kom hier, soldaat. Jij daar.’

De wandelsoldaat komt naar voren en salueert.

‘Waarom zeg jij wandelen als je marcheert?’

‘Moet dat dan niet, Koning?’

‘Nee natuurlijk niet, idioot. Dan ben je uit de maat.’

‘Ik dacht het toch niet, Koning. Ik heb een heel goed maatgevoel, mijn vader was dansmeester aan het hof.’

De Muizenkoning windt zich op. ‘Wat ben jij voor een soldaat? Vertel eens, als alle soldaten gaan schíétén! schíétén! schíétén! Of véchtén! véchtén! véchtén! Wat doe jij dan?’

De soldaat hoeft niet lang te denken. ‘Húlp, eerste húlp, eerste húlp, eerste húlp en in het laatste geval snéúvelen, maar dat doet men maar één keer.’

‘Dit is een verkeerde soldaat,’ zegt de Muizenkoning tegen de Egel. ‘Hij verstoort het geheel. Geef hem maar een baantje aan een bureau.’

De theesoldaten marcheren verder zonder de verkeerde soldaat, de rij is kaarsrecht.

[p. 76]

De verkeerde soldaat kijkt het leger na. ‘Ik ben ook niet van blik, dat is het,’ zegt hij, ‘ik ben een kleisoldaat, met de hand geschilderd. Ik ben nog van de oude stempel en uit het speelgoed van de opa van dit meisje. Wij kleisoldaten waren wel met honderd. Honderd man sterk, o ja, dat waren we.’

‘Waar zijn die negenennegentig anderen?’ vraagt de Muizenkoning meteen begerig. ‘Ergens in een oude doos soms, of gevallen in het heetst van de strijd?’

‘Allemaal verdronken,’ zegt de verkeerde soldaat, ‘de opa van dit meisje nam mijn makkers mee in bad. Ze kwamen om.’

‘Hoe?’

‘Water, nietwaar. Ze losten op. Modder: al mijn vrienden in één keer. Ik was er niet bij, u moet weten, ik ben heel lang zoek geweest. Onder een kachel.’

‘Een geluk bij een ongeluk,’ vindt de Muizenkoning.

‘Een geluk!’ schreeuwt de verkeerde soldaat. ‘Noem dat maar een geluk! De laatste te zijn van

[p. 77]

honderd man sterk! Ja, wat een geluk, haha.’ Hij wandelt weg met opgeheven hoofd.

Annetje Lie kijkt hem na. De kleisoldaat ziet er erg eenzaam uit, erg zonder zijn negenennegentig strijdmakkers.

De Muizenkoning zet het op een zingen:

O wat mankeert je, kleisoldaat
je loopt alleen en uit de maat
je loopt alleen waar geen soldaat
meer gaat, meer gaat.

Wij waren samen honderd man
ik ben alleen nog over van
het leger van die honderd man
die honderd man.

Annetje Lie is alweer treurig van het lied, maar de Koning zegt: ‘Nu gaan we eten. We hebben rats, kuch en ook bonen en jij krijgt zoveel hapjes als er theesoldaten zijn, of nee, dat is te eenvoudig, je krijgt zoveel hapjes als er armen en benen en vingers

[p. 78]

en tenen en tanden en kiezen zijn in mijn hele leger theesoldaatjes. Plus de knopen aan de jassen van de verdronken kleisoldaten. Tel op, tel op.’

‘Dat kan ik niet,’ zegt Annetje Lie, ‘en ik wil niet eten, ik wil drinken.’

Iemand geeft haar te drinken. Is het de Muizenkoning? Of de kleisoldaat? Hoort ze werkelijk een auto toeteren dichtbij, precies zoals de auto van papa? Nee, dat kan niet, dat heeft ze gedroomd...