Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 65]

12

De dokter komt. Het is een mevrouw met grijze krulletjes. Ze heeft een tas waarin snoepjes zitten tegen de hoest.

‘Goed zuchten,’ zegt de dokter terwijl ze luistert naar Annetjes rug en Annetjes borst met een koud ding.

‘Onder de dekens blijven en vooral niet uit bed. Je krijgt een lekker drankje van me, hoor.’

Het gezicht van de dokter is rond en vriendelijk en een beetje glimmend.

‘Kent u de Maan?’ vraagt Annetje Lie.

‘Ja, die ken ik, zeker ken ik die,’ zegt de dokter.

Misschien is ze wel familie van de Maan, een nicht of een tante.

De dokter en oma praten in de keuken, dat duurt lang.

‘Hé, mijn snor moet nodig bijgeverfd,’ zegt de Muizenkoning.

[p. 66]

‘Wat doe jij hier?’ roept Annetje Lie. ‘Dadelijk komt oma en dan vangt ze je.’

‘Mij niet,’ zegt de Muizenkoning verwaand, ‘ik ben iedereen te vlug af. En daar komt bij: ik kan stilzitten, zo stil als... nu, ja, heel stil en dan lijk ik op een inktpot of een stuk koek.’

‘O nee, niet met een groene snor,’ zegt Annetje Lie, ‘vlug, maak dat je wegkomt.’

De muis blijft gewoon zitten.

En daar is oma al, ze doet de deken nog dichter om Annetje Lie heen.

‘Ik zal papa bellen, dat hij gauw komt,’ zegt ze.

‘En mama,’ zucht Annetje Lie tevreden.

‘Als je het mij vraagt kan dit het holst van de nacht niet zijn,’ babbelt de Muizenkoning. Hij loopt over de bloemetjesdeken terwijl oma in haar stoel zit en hem kan zien. Maar zo gek, uit de donsdeken komen wolken omhoog, oma's gezicht kijkt er nog net boven uit. De Muizenkoning dribbelt heen en weer voor het holst van de nacht.

‘Nee, dat is onmogelijk dat dit het holst van de nacht is. Uitgesloten!’

[p. 67]

‘Waarom denk je dat?’ vraagt Annetje Lie. Oma's gezicht is nu toch verdwenen achter de wolken.

‘Het is klaarlichte dag, dan kan dit niet zomaar het holst van de nacht zijn.’

‘Wel waar. Wat is het anders? Jij bent toch ook gewoon de muis met de Geverfde Snor die je vannacht was, en ik ben nog steeds Annetje Lie.’

‘Aha, maar is jouw achternaam Van de Nacht? Is mijn achternaam Van de Nacht?’

‘Nee, maar eh...’

‘Daar heb ik je.’

‘Zeg Muis, hoe is je achternaam eigenlijk?’

‘Dat spreekt vanzelf, die is Muizenkoning.’

‘En je voornaam?’

‘Muizenkoning natuurlijk.’

‘Heet jij dan Muizenkoning Muizenkoning?’

‘Nu ja, eigenlijk heet ik Muizenkoning M.G. Muizenkoning.’

‘Wat is M.G.? Waar is dat voor?’

‘Dat staat beter, het is ook gewoon Muizenkoning, dus de eerste en de laatste letter met een punt erachter. Zo zit dat.’

[p. 68]

‘En ik heet Jaap de B. Egel,’ merkt de Egel op, die bezig is met een slee, ‘maar mijn moeder heet heel anders.’

‘Bemoei jij je er niet mee,’ zegt de Muizenkoning, ‘je stinkt en je kan niet dansen.’

‘O nee? Ik kan dansen als een egelman van je eeeen tweeeee...’ En de egel Jaap de B. laat zijn slee liggen en draait sierlijk rond.

‘Ja, laat maar zitten,’ zegt de Muizenkoning, ‘dat kennen we.’

‘Je bent niet aardig tegen de Egel,’ sist Annetje Lie, ‘je beledigt hem.’

‘Ik ben nooit aardig tegen egels,’ zegt de Muizenkoning op luide toon, ‘stel je voor zeg! Aardig tegen egels, puh.’ Hij trekt haar mee langs de nog altijd ronddansende Egel. ‘Mijn snor heeft haast en kan niet wachten, je ziet het rood door het groen heen.’

In het kamertje van de Muizenkoning verft Annetje Lie de snor weer keurig groen.

Muizenkoning M.G. Muizenkoning bekijkt zich in de spiegel. ‘Nu ben ik nog Koninger,’ zegt hij.

Ze drinken limonade uit de kast en eten kaas-

[p. 69]

korstjes uit een trommeltje. Annetje Lie ziet dat de trouwschoenen deze keer onder het muizenbed staan.

‘Onder een bed zijn ze veilig,’ meent de Muizenkoning.

‘Onder een bed zoekt iemand alleen maar pantoffels. En nu, Annetje Lie, nu heb ik een verrassing voor je. Iets voor jou alleen van mij alleen, iets voor een gewoon meisje van een Muizenkoning. Zelfgemaakt en zelfgezongen.’ De Muizenkoning gaat staan, veegt de kaaskruimels van zijn borst en zingt met warme, innige stem:

Wie zingt er het liedje eene twee
van het meisje een twee drie
ze leeft in een koninkrijk aan zee...

Hier onderbreekt de Muizenkoning zichzelf: ‘Dat koninkrijk is míjn koninkrijk, vanzelfsprekend, dat begrijp je wel. Nog even overnieuw.’ Hij legt zijn staart beter naast zich neer, kucht en zingt:

[p. 70]

Wie zingt er het liedje eene twee
van het meisje een twee drie
ze leeft in een koninkrijk aan zee
en haar naam is Annetje Lie.

Wie zingt er het liedje hard en zacht
van dat meisje een twee drie
ze kent de Maan en het holst van de nacht
en haar naam is Annetje Lie.

Wie zingt er het liedje hoog en laag
van dat meisje een twee drie
voor mij een weet is voor haar een vraag
en haar naam is Annetje Lie...

De muis buigt links en rechts en kijkt verstoord naar Annetje Lie. ‘Je had wel kunnen klappen voor zo'n schitterend lied.’

‘O, ik vind het mooi,’ zegt Annetje Lie, ‘maar ik moet ervan huilen en ik hou meer van liedjes waarom je kunt lachen.’

‘Ah, ben jij er zo eentje,’ mompelt de Muizenko-

[p. 71]

ning, ‘jaja, van hopsa de popsa en tiereliedom. Nou, dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Een Koning zingt geen flutsels, een Koning zingt het betere lied en daar moet nu eenmaal bij gehuild worden en nog beter geweend. Stel je voor dat ik maar stond te hupsen en te pupsen: mijn onderdanen zouden denken dat het veel te goed gaat en dat ze er gerust met de pet naar kunnen gooien en de kantjes eraf mogen lopen. Nee, uitgesloten!’

‘Ik zie anders geen onderdanen. En dit is een heel gewoon muizenhol en geen paleis. En je hebt geen kroon en geen lakei en geen troon.’

De Muizenkoning is razend. ‘Dat is je dank als je iemand een zelfgemaakt lied geeft. Ik ben beledigd. Dit is belediging van een majesteit in functie.’ Hij slaat drie keer fel met zijn staart op de grond.

‘Toe, Muizenkoning, wees nu niet meteen zo kwaad.’

‘Noem dat maar meteen! Noem het maar niks. De maat is vol! Haha, ik zou geen onderdanen hebben. Ik heb onderdanen! En wat meer is: ik heb een leger! Ik zal je leren mij te beledigen.’

[p. 72]

‘Voorwaarts mars!’ klinkt het in de verte.

Annetje Lie buigt zich uit het muizenraam en ziet Jaap de B. Egel met een soldatenpet op zijn kop. Hij marcheert aan het hoofd van de troepen.

‘Maar dat zijn de theesoldaatjes,’ roept Annetje Lie.