Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 55]

10

Ze lopen in zuidelijke richting en komen de Muizenkoning tegen.

‘Waar bleven jullie zo lang?’ vraagt hij. ‘Ik was er al.’

‘Waar was je?’

‘Nou, waar we naartoe gaan natuurlijk.’

‘En waar gaan we dan naartoe?’

‘Dat weet jíj,’ zegt de Muizenkoning.

‘Maar hoe weet jij wat alleen ik weet?’ treitert de Maan.

Annetje Lie stampt op de grond.

‘Nu beginnen jullie alweer. We gaan naar het huis van oma.’

‘Nee, we zijn er al,’ zegt de Maan.

Aan de rechterkant zijn de huizen van het dorp.

De Maan gluurt vlug naar binnen door de ramen.

[p. 56]

‘Wat zie je?’ vraagt Annetje Lie.

‘Als er gordijnen zijn zie ik niks,’ zegt de Maan, ‘maar wacht.’

Hij stijgt een eind de lucht in zodat er over de zee opeens een lange, glinsterende lichtbaan valt, van de basaltblokken naar de horizon.

‘Net een weggetje,’ roept Annetje Lie, ‘ik zou er wel overheen willen lopen.’

‘Ja, doen!’ zegt de stem van Heintjevaar uit de zee.

‘Niet doen!’ waarschuwt de Maan uit de lucht.

‘Ja, ze zal daar gek zijn!’ zegt de Muizenkoning.

Van bovenaf laat de Maan lange, dunne lichtstralen naar de huizen zakken en aan die lichtdraden trekt hij de gevels een stuk omhoog.

Nu kan Annetje Lie naar binnen kijken naar al die kamertjes en gangen en trappen. Alle huizen zijn een beetje anders, maar de mensen zijn allemaal hetzelfde, want ze slapen. In oma's huis staat het bed met de spijltjes, en onder de donsdeken ligt zijzelf. Ze slaapt.

‘Hoe kan dat nou? Hoe kan ik daar liggen als ik

[p. 57]

hier sta?’

‘Dat kan heel goed,’ zegt de Maan. Hij laat de gevels weer zakken. Ze vallen keurig met een zachte plof op hun plaats. ‘Als je daar niet sliep, zou je ook niet dromen dat je hier liep.’

‘Ze zou overal kunnen slapen en dromen dat ze hier liep,’ meent de Muizenkoning, ‘ze zou net zo goed in haar eigen bed in de stad kunnen liggen en dromen dat ze hier liep.’

‘Zeur niet,’ zegt de Maan. ‘Zo, daar ben ik weer. Heb je het gezien? Huizen zijn net kleren. Mensen trekken hun huis aan als een jas. Soms zit een huis lekker en soms past het niet.’

‘In kleren kruip je anders in je eentje,’ zegt de Muizenkoning, ‘en in een huis is het nogal leeg als je er alleen in zit.’

‘Zo kun je altijd wel wat verzinnen,’ gromt de Maan.

Annetje Lie staat stil. ‘Ik wilde zo graag naar huis,’ fluistert ze, ‘ik wil naar huis.’

‘Zal ik je brengen?’ roept een stem uit zee en een groene vinger wenkt.

[p. 58]

De Maan schiet de dijk af en trapt op de vinger. De vinger verdwijnt.

‘We zijn al bij je huis geweest, toch,’ zegt de Maan.

‘Ik wil nu naar huis, ik wil naar huis.’

‘Als je dat wilt dan gaan we, vraag ik niet altijd waar je heen wilt?’

De Maan hijst het zeil. Annetje Lie en de Muizenkoning gaan aan boord.

‘Duurt het lang?’ vraagt Annetje Lie.

‘Nee,’ zegt de Maan. ‘Zeg, zie je dat zwarte gat daar in de lucht tussen de sterren? Daar hoor ik eigenlijk te staan vannacht.’

‘Krijg je er geen last mee?’ vraagt de Muizenkoning.

‘Iedereen heeft recht op vakantie,’ zegt de Maan.

De wind blaast in het zeil. Weg zijn de zee en de huisjes aan de dijk. De maanboot is al boven een stad.

Annetje Lie hangt over de reling. ‘Ik zie de school,’ roept ze, ‘ik zie de speeltuin. Ik zie ons huis.’

[p. 59]

Daar was haar eigen huis.

Ergens bovenin het huis brandt licht.

‘Er is iemand thuis! Mama is thuis! Papa is thuis!’

‘Het is alleen maar het licht in de badkamer,’ zegt de Maan, ‘en dat is altijd aan behalve als de lamp stuk is.’

Er staan geen bloemen voor het raam, geen bloemen in de kamers.

‘Wil je naar binnen?’ vraagt de Maan.

Annetje Lie schudt haar hoofd. Het donker achter de ramen zonder bloemen maakt haar bang, het huis is haar eigen huis en lijkt niet op haar eigen huis. Het is leeg en als het ergens leeg is hebben schommels en jurkenvrouwen de macht. ‘Nee,’ zegt ze.

‘Dan mag ik nu zeggen waar we heen gaan,’ roept de Koning, ‘ik heb trouwens al lang genoeg gewacht want een Koning gaat eigenlijk altijd voor.’

‘Waar wil je heen?’ vraagt de Maan.

‘Naar het paleis natuurlijk,’ roept de muis met de Geverfde Snor, ‘ik wil naar een echt paleis, want ik ben de koning.’