Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 19]

4

Ze is zo verschrikkelijk bang van de Schommel dat ze de Muizenkast in gaat. Dat zou ze anders nooit hebben gedurfd.

Want de Muizenkast is griezelig. Donker en vreemd, met geritsel en gepiep in hoeken en gaten. Er zitten muizen in die kast, daarom heet hij zo: Muizenkast. Al heeft hij ook nog een zondagse naam. Op zondag heet de kast Donkere Kamer, dat is als papa foto's gaat afdrukken die hij zelf heeft gemaakt. Van mama en Annetje Lie bij het vossenhol in de duinen. En bij de zee met bootjes erop. En bij het witte huisje aan de dijk waar oma woont en bij de groene auto.

En heel soms heeft de kast een scheldnaam. Soms heet hij Rommelkast. Er staat veel rommel in, dat is waar. Meer dan in de schuur of op de vliering. Te veel rommel, vindt mama. Maar papa wil niets weggooien.

[p. 20]

Er zijn dozen en tassen en kistjes en koffers. Potten en bakken en pannen en ketels en vazen. Allemaal een klein beetje kapot. En er zijn flessen. Annetje Lie mag nooit aan die flessen komen. Ze mag ze niet openmaken en ze mag er helemaal niet uit drinken.

‘Wat in die flessen zit, dat bijt!’ heeft papa wel honderd keer gezegd.

Nou, dat kun je goed zien. De flessen hebben scherpe tandjes in hun bek. Ze grommen zachtjes en klappen hun kiesjes op elkaar. Klekklekklek. Ze happen naar de benen van Annetje Lie, ze willen haar pakken.

‘Nee nee!’ roept Annetje Lie en springt opzij voorbij de stapels muziekpapier en de schoenenberg. Ze struikelt over veters, die dik als boomwortels over de grond kronkelen.

En dan ziet ze gelukkig de trouwschoenen van mama. De prachtigste schoenen van de wereld. Van wit satijn. Satijn heet dat als het zo zachtjes glimt en zo zacht voelt aan je vingers.

Annetje Lie trekt de schoenen aan. Dat mag van

[p. 21]

mama, ze mag af en toe heel even de satijnen schoenen aan om op te lopen. Nu durft ze terug naar de zolder. De hakken zijn zo hoog dat de flessen haar niets meer kunnen doen.

‘Waar gaat dat heen?’ zegt een stem van achter de schaatsen.

Annetje Lie schrikt zo, dat ze tegen de prikslee valt.

Ze is niet alleen in de kast. Er staat daar een wildvreemde mevrouw. Een vrouw met wel tien jurken over elkaar heen: zomerjurken over dikke wollen winterjurken, jurken met stippeltjes over jurken met strepen of ruiten, jurken met kant en jurken met veren en bont over strandjurken.

‘Geef mij die schoenen, meisje,’ zegt de Jurkenvrouw. Ze lacht er liefjes bij, maar ze heeft lange hoektanden.

‘Geef hier, geef op.’

‘Nee,’ zegt Annetje Lie, ‘ze zijn van mama en ik mag ze aan. Ze zijn niet van jou.’

‘Geef,’ zegt de vrouw nog zachter en zoeter, ‘geef geefgeefgeef. Geefiegeefiegeefiegeef. Toe geef die

[p. 22]

schoenen van satijn, geef mij die glimmende, glibberige, glanzende trouwschoenen van satijn. Mijn! Mijn! Mijniemijniemijnmijn.’

Ze lacht zachtjes en zoetjes. Haar hoektanden blikkeren, haar vingers hebben tien lange, kromme nagels.

Annetje Lie gilt het uit. ‘Help!’

‘Pardon?’ vraagt een scherpe stem in haar buurt. ‘Wat bedoelt u met help?’

‘Help. De Jurkenvrouw wil me hebben.’

‘O zo. Wel kom dan ook hierheen, sukkel die je bent,’ zegt de scherpe stem. ‘Wie gaat er nu ook open en bloot op zulke kostbare schoenen lopen. Hierlangs.’

Een dunne poot wenkt uit een muizengat.

Annetje Lie laat zich vallen en wringt zich door de kleine opening. Ze kan er precies door maar de Jurkenvrouw is te dik.

Ze blijft steken en roept vleiend: ‘Is er niet een gaatje om door te kruipen voor een echte dame?’

‘Wat zegt ze?’ fluistert Annetje Lie schor van angst. ‘Ze bedoelt iets anders, ik weet het zeker.’

[p. 23]

‘Let niet op haar,’ zegt de muis met de scherpe stem. Hij ziet eruit als een gewone huismuis, alleen heeft hij een rode snor. ‘Wat kan ik je eens aanbieden?’

‘Ik heb nogal dorst,’ zegt Annetje Lie.

De muis met de rode snor trekt een grote kast open en wijst op glazen vol limonade. ‘Welke smaak wil je het liefst?’

‘O, frambozen, het allerliefst.’

Ze krijgt een glas rode limonade. Maar als ze het heeft leeggedronken heeft ze nog altijd dorst. De muis geeft haar een nieuw glas zo vaak ze wil. Gele limonade, oranje limonade, groene limonade, blauwe limonade. De lege glazen rinkelen tegen elkaar op de muizentafel.

‘Zo'n dorst,’ klaagt Annetje Lie, ‘zo'n vreselijke dorst.’

‘Hier is wat water,’ zegt de muis, ‘drink maar wat, kindje, wat is er dan toch?’

De muis is oma. Ze staat naast het bed met een beker in haar hand. Het is licht in de kamer. Het is dag.