Dit zijn zonnestralen

[p. 51]

In den herfst.

1
De dagen korten meer en meer,
Het wordt allengskens koud.
De regen valt met vlagen neer,
De wind blaast stijf en stout;
Ik hoor hem in de boomen fluiten:

- Wie durft er nu nog buiten?

2
Wie nog geen' winterkleeren heeft,
En zomerschoenen draagt,
Is 't wonder, dat hij rilt en beeft
En van de koude klaagt?
- Maar moeder wist voor ons te zorgen;

En nu zijn wij geborgen!

3
Ik heb een' hemdrok, sterk en goed,
Van rooden frieschen baai;
Een nieuwe kous aan elken voet,
Van witte dikke saai;
Daarbij een paar karsaaien zokken

En wilgen holleblokken!

[p. 52]

 

4

 

Wat kan de koude mij nu kwaad?

 

Ik lach hem vierkant uit!

 

Ik speel nog buiten, vroeg en laat:

 

Wat regen sterkt de huid.

 

't Is beter in den wind te proesten

 

Dan bij de stoof te hoesten.

 

 

 

5

 

Toe jongens! nu den boomgaard op,

 

In eenen hondendraf!

 

Al valt er ook een regendrop,

 

Daar liggen appels af.

 

- En moeder kan die eerlijk deelen,

 

Al zijn we met gevelen!

 

 

 

6

 

Goddank! ons lijf is frisch en kloek!

 

En, zijn we zoo maar arm,

 

De boterham - hij smaakt als koek

 

En moeder dekt ons warm.

 

De zure herfst, met al zijn' vlagen,

 

Kan ons niet binnenjagen!