Dit zijn zonnestralen

[p. 47]

De Rozelaar.

Ik had, wanneer de winter
Begon, een' rozelaar,
Die daar van koude beefde,
Uit onzen hof genomen
En in een' pot geplant.

Ik bracht hem in ons huis
En stelde hem aan 't venster;
Doch, als de noordewind
De bladren van de boomen
Wegjoeg, en alles dood scheen,
- Als geene pepels meer
Maar vlokken sneeuw er vlogen,
Dan nam ik mijnen struik
Van 't venster, bracht hem dichter
Bij onze stoof, en hield
Hem versch en rein en warm.

Toen dacht de rozelaar,
Geloof ik, in zijn eigen:
‘Het meisje lief bewaart mij;
Het zorgt voor mij, zooveel
Ze kan; - wat zal ik doen?’

[p. 48]

 

En hij begon te schieten

 

En weder groen te worden.

 

- Ik was zoo blij... zoo blij...

 

En zie! daar kwamen knoppen,

 

Die zwollen alle dagen;

 

En, als ik dezen morgen

 

Hem ging begieten, - weet gij

 

Wat hij vannacht gedaan heeft?

 

 

 

Het struikje kan niet spreken,

 

Het kon mij dus niet zeggen:

 

‘Marieke, dank u, meisje!’

 

Maar wat het dezen morgen

 

Gedaan heeft, is veel meer

 

Dan zeggen: ‘Dank, Marieke!’

 

 

 

Daar blonk in 't frissche loover

 

Een roosje, half geopend,

 

Gelijk mijn zusjes mond,

 

Wanneer zij slaapt in 't wiegsken.

 

En, uit den mond der roze

 

Neen, kwamen geene woorden;

 

Maar o! zoo zoete geuren

 

Van dankbaarheid en vriendschap,

 

Dat ik de bloem gekust heb!