Wat een meisje vermag
(1856)–Emmanuel van Driessche–
Auteursrechtvrij
[pagina 41]
| |
V.
| |
[pagina 42]
| |
groepen verdeeld: deze bleeken op de weî, gene wasschen aen de kuip en andere staen aen de stryktafel. - Wie van uliê, vroeg Siska Roodwang aen hare gezellinnen der stryktafel, heeft verleden zondag Triene Kwisters in het kavitjenGa naar voetnoot(1) gezien? zy zag er uit als eene baronnes. - Ja, snapte Netjen Vliegers, God weet waer zy er aen geraekt. - Dat zeg ik ook, vatte Fietjen Foppens haestig het woord op, het valt voor haer niet meer dan voor anderen uit de lucht. - Ik heb my laten zeggen, hernam Siska Roodwang het woord, dat zy eenen ouden... Oom heeft, die voor haer zorgt. In den toon, waerop het woord ‘Oom’ uitgesproken werd, lag er iets geheimzinnigs dat door de overige meisjens met een glimlachjen verklaerd werd. - Daer valt niet aen te twyfelen, bevestigde Netjen Vliegers, met de daghuer eener wascherse kan men toch geene zyden kleederen en hoeden met strikken koopen. - Het is voor hare rekening, vervolgde Fietjen Foppens; zy zal varen zoo als Coletjen van Sussen Baes; die is in het gasthuis gestorven. - Die slecht doet moet immers slecht hebben, viel Nella, die zich zelden met het gesprek bemoeide, nu in de rede, omdat de opmerking van Fietjen juist met hare meening overeenkwam. Terwyl er aen de stryktafel over de ‘toiletpracht’ van Triene Kwisters gesproken werd, was er aen de waschkuip kwestie van de bevalligheid en schoonheid der meisjens. Netjen Vliegers, die een scherp neusjen en twee gryze | |
[pagina 43]
| |
uilenoogskens onder een paer dikke wenkbrouwen had, kreeg haer deel van de spotterny. Trese Kwakkelers beweerde dat bedoeld Netjen juist een gezichtjen als een muizensnuiterken had, en dat zy zeker nooit aen eenen man zou geraken, omdat zy daervoor ‘veel’ te leelyk was. Eene andere bewees dat Siska Roodwang eene vollemaen was en net een voorkomen had als een gloeijende bakkersoven. - Het is geen wonder, schertste Julieken Roozelaer, dat die Siska nog nooit een vryer heeft kunnen krygen. - Maer Amalie, dat is een lief meisjen, hervatte Trese Kwakkelers, als die eens in een nieuw pak steken zal, die zal u op het bal in Tivoli den ‘queue maken’ Julieken! - Aba, grimmelde Julieken met fierheid, om my den ‘queue te maken’ zou ze moeten beter de ‘knepen kennen;’ ik laet ze in 't satyn gepakt staen en ik in 't katoen, dan kryg ik nog eer een ryken, een knappen en milden danser dan zy.... - Dat zou ik eens willen zien, zeî Trese, die zich door het stoute wederwoord van het pertige meisjen uit den zadel geligt voelde. Op de bleekery, waer Amalie met andere meisjens linnen openspreidde en besproeide, werd er druk op de kap van Nella gezeten. - Ik geloof, zoo sprak Mieken Wetters tot Amalie, dat uwe zuster het in den bol heeft non of begyn te worden; zy spreekt maer elke uer één woord, en als het haer soms belieft eens eene rede te voeren, dan heeft zy eenen zoo verstandigen toon, dat het waerlyk bespottelyk wordt; binnen myn leven heb ik zoo geen ‘droog stuk’ gezien. - En noodigt men haer uit om naer een danspartytjen | |
[pagina 44]
| |
te gaen, dan grimt zy, als wilde zy iemand opslokken, voegde Phineken Lustig er by. - Ik zou er wat ‘den bras van geven’ zoo maer juist te doen gelyk Madame de philosophe het verlangt, stookte Mieken Wetters op nieuw het jonge meisje aen. - Ja, Amalie, snapte Phineken, ga zondag aenstaende maer met ons naer TivoliGa naar voetnoot(1), en gy zult eens zien hoe wy daer dansen en vliegen en zwieren; daer spelen wy cache-cache in de zomerhuiskens en achter de bloemboschjens, en daer komen al de prontste mynheerkens van de stad!... O wat is dat daer een leventjen, juichte het meisjen voort, terwyl zy in vervoering de handen te samen sloeg. - Niet waer? vroeg de verleidster ten slotte, niet waer, Amalie, gy zult met ons gaen? een frisch meisjen, zoo als gy zyt, moet immers niet geheele zondagen in hare kamer opgesloten zitten. - Ho, ik zou toch zoo graeg eens met u naer een dansfeest gaen, uitte Amalie zeer bedeesd; maer, gy weet immers wel dat myn vader en myne zuster niet gedoogen zullen dat ik des zondags alleen uitga... en dan nog, voegde er het meisje nederig by, ik heb immers geene schoone kleederen om op een feest te verschynen. En Amalie loosde, by die laetste woorden, eenen zucht die uit het diepste van haer hart opwelde; - zy was immers toch een meisjen, een jong en schoon meisjen!... en welk jong en schoon meisjen zou by zulke verleidende tael zyn hartjen niet voelen poppelen, niet voelen ineenkrimpen van begeerigheid naer vermaek, naer losse vreugde, die dan toch der jeugd zoo eigen, zoo natuerlyk is!... - Hoe zoo! stookte Mieken met al de fynheid eener | |
[pagina 45]
| |
verleidende tong, hoe zoo! als gy geene schoone kleederen hebt dan is het wel uwer onnoozele schuld te wyten; gy wint immers alle dagen geld, en my dunkt dat men u wel een zondagskleedjen, al ware't maer een katoenen, koopen mag!... - Ha! pochte Phineken, ik zou eens willen zien wie my dwingen zou al myn geld af te geven en geene schoone kleederen te kunnen koopen; als wy de gansche week als slavinnen werken, mogen wy des zondags ons ‘hartjen wel eens ophalen.’ Amalie zuchtte pynelyk; het meisje hadde wel schoone kleederen willen hebben!... zy hadde des zondags wel graeg eens op de wieken der vryheid uitgevlogen!... maer de zorgen haers ouden vaders en de onverbiddelyke spaerzaemheid harer zuster stelden zich tegenover de uitvoering dier vurige begeerte, even als onverdelgbare hinderpalen. Het was zaterdag. Des avonds kregen beide zusters het loon der week, een gering sommeken, wel is waer, maer evenwel behulpzaem voor het arme huisgezin van vader Goents. Toen zy het werkhuis verlieten, en, als naer gewoonte, op snellen tred den weg naer hare wooning insloegen, huppelde de zorgvuldige Nella van vreugde, terwyl zy haer geld nog eens overtelde, en de hand reikte om de winst harer zuster by de hare te voegen. - Nu zullen wy reeds genoeg hebben, juichte zy in hare vervoering, om voor vader eene wollen matras te koopen! Voortaen zal de oude man, die zich voor ons styf en gebrekkelyk heeft gewerkt, toch zacht mogen rusten!... En het liefderyke meisjen genoot op dit oogenblik een geluk dat weinigen op aerde beschoren is! In hare over- | |
[pagina 46]
| |
stelpende hoop bemerkte zy niet dat Amalie haer geld in de hand hield en het niet zoo gewillig, als naer gewoonte, overgaf. - Nu, Amalie, geef dan uw geld hier, sprak Nella, die in hare vreugde nog de gedwongene houding harer zuster niet bemerkte, morgen zullen wy de brave Marianna bezoeken, die zal ons vergezellen om eene goede matras voor vader te gaen koopen!... - Maer, Nella, stamelde de jongere zuster, die reeds meer dan eens de verleidende gesprekken harer gezellinnen, als gift, had ingezwolgen, zou ik nu van myn geld niet een kleed mogen koopen? Zie eens wy zyn ‘aengedaen...’ het is niet om voor menschen te komen..... Nella bleef pal staen; zy werd als door eenen verpletterenden slag getroffen. Sedert lang voedde zy de vrees dat de gesprekken der losse waschmeisjens op hare zuster eenen noodlottigen invloed hebben zouden; sinds lang klopte haer de boezem benauwd, telkens dat zy op het werkhuis van pracht en verderfelyke vermaken hoorde spreken; en nu, nu wou hare zuster reeds haer geld achterhouden om er schoone kleederen, liever dan eene matras voor vader, om te koopen!... Na eenige stonden hare zuster als bewusteloos aengestaerd te hebben, sprak zy: - Amalie, maer gy denkt het niet zoo!... gy vergeet niet..... dat vader..... dat onze oude vader!... O Amalie, laet u toch niet misleiden! Laet u door geene ydele vooruitzichten bedriegen!... Hebben wy niet alreeds genoeg geleden!... Gy kunt het immers niet vergeten hebben!... Slechts één jaer is er verloopen, sinds wy uit Vlaenderen kwamen!... O, myne zuster, doe uwen vader toch geen verdriet meer aen, hy heeft toch al zulke zware smarten verduerd!... | |
[pagina 47]
| |
De beide zusters voelden tranen over hare wangen rollen; Amalie gaf toen het loon der week harer zuster over, terwyl zy stamelde: - Ho! wy zyn wel ongelukkig en zullen het waerschynlyk altoos zoo wezen!... - Toch niet, myne zuster, troostte haer Nella, wy zullen geduld hebben en weldra zal er in ons huishouden niets van het noodige meer ontbreken; vader zal eerlang geheel hersteld wezen, dan zullen wy voor hem eenen besten jas en voor ons elk een fyn katoenen kleed koopen, en dan zullen wy des zondags nanoen te samen wandelen gaen; dit zal vader zoo verheugen, en dan zult gy niet meer zeggen dat wy immer ongelukkig zullen zyn!... want de vreugde die wy vader zullen verschaffen door onze zorgen en liefde, zal in onze harten weêrkaetsen!... Amalie had op Nella's schoone vooruitzichten geen woord te zeggen; zy schudde twyfelachtig het hoofd, en beide waren intusschen voor de deur van het huis gekomen, waer vader Goents op het zolderkamertjen met liefdevol ongeduld op de wederkomst zyner beminde kinderen wachtte. Als naer gewoonte omhelsden zy vader met teêrhartigheid, vroegen hem met de grootste belangstelling hoe hy zich bevond, en sloegen dadelyk hand aen werk om een gering avondmael gereed te doen. Van de nieuwe matras werd geen woordjen gerept; Nella had, met een weinig per week, het noodige geld voor dien aenkoop uitgespaerd, en dit moest voor vader eene blyde verrassing wezen!... Alles zag er op het zolderkamertjen netjens en rein uit; het huisgerief bestond uit gemeen aerdewerk, biezenstoelen, eene tafel van wit hout en een stoofjen; twee strooibedden, een voor de meisjens en een voor den | |
[pagina 48]
| |
ouden vader, stonden in een nevenplaetsjen digt aen het keukentjen. De arme menschen namen het avondmael. Korts nadien gaf vader Goents zynen kinderen den gewoonen avondzegen en de brave lieden begaven zich ter ruste. Amalie sliep niet zoo gauw in als naer gewoonte; er was in haer hartjen een duivel geslopen, die haer kwelde. Nella overdacht wat er met hare zuster gebeurd was, en voorzag wat er nog zou kunnen gebeuren, - en dit verontrustte haer grootelyks. |
|