Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht
(1860)–Emmanuel van Driessche–
Auteursrechtvrij
[pagina 470]
| |
Want ziet! als wy daer aen tafel zaten,
Met onze frissche kleinen om ons heen,
Dan was 't alsof hun bly en eindloos praten,
Alsof de glans, die hun uit de oogskens scheen,
De lucht en 't licht, die ons gezin om hulden,
Ook van hun vreugd ontstaken en vervulden.
Dan voelden wy ons ouderlyk gemoed
Van zulk een hemelvolheid overvlieten,
Dat wy het zonde dachten al dit zoet
Zoo gansch alleen op aerde te genieten,
En dat ik de oude zieklyke vrouw
Van boven riep, opdat zy 't deelen zou.
‘En thans!...’
En de arme moeder laet haer blikken
Traeg door 't halfdonker in het ronde gaen:
En daer ziet ze aen heur zy den stoel nog staen,
Waerop weleer heur gade plag te zitten,
En, met denzelfden blik van heur gezicht,
Ziet zy het graf, waerin de dierbre ligt.
En daer komt al de wanhoop, al het lyden,
Al wat ze doorstond, sinds hy haer ontviel,
Gelyk een rei van spooken, uit haer ziel
Opryzend, voor haer scheemrende oogen glyden.
Daer ziet zy al die dagen, die zy sleet
In angstig slaven en in hooploos zorgen;
Die nachten, doorgezwoegd tot aen den morgen,
En gansch doorweekt van tranen en van zweet.
En toch, toch - o! wie weet sinds hoeveel dagen,
Geene enkle vonk meer op den klammen haerd;
Toch, wat zy zoekend om en rond zich staert,
Niets, niets meer, dat zy naer den berg kan dragen;
Toch, daer, voor haer, de laetste korst van 't brood,
Waervoor zy heuren laetsten penning bood;
Toch straks weêral een heele maend gesleten:
| |
[pagina 471]
| |
En, zoo haer kamerhuer niet wordt betaeld,
Wat haer nog rest ligt morgen weggehaeld,
En met heur schaepkens zy op straet gesmeten!
Doch neen! te vreeselyk is dit gedacht!
Weg, toekomst, met uw sombre mooglykheden!
Gy zoudt heur laetste vonk van zielekracht
Ontrooven, met heur laetste vonk van reden!
Neen, liever de oog gevestigd op haer kroost!
Ligt dat zoo'n blik van liefde haer nog troost!
‘Uit het dichtstuk: Blik door eene Venster.’
|
|