Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht
(1860)–Emmanuel van Driessche–
Auteursrechtvrij
[pagina 468]
| |
Niets dat zyn vryheid schond;
Geen heerschzucht deed die star aen haren hemel dooven,
Geen vyand kon 't bestaen, dien broederband te rooven
Die vorst en volk verbond.
Ja, vreê heerscht in zyn' schoot, ofschoon de donderwolken,
Gezweept door woest orkaen en blinden haet der volken,
Verguizen troon en magt;
M' alom de vryheid zoekt op dees bebloede puinen,
Waer 't woest' geluid, weêrklinkt der nare wraekbazuinen,
Dat 't koningdom veracht.
Doch hier is 't al in rust; geen staetsorkanen loeijen;
Men ziet geen burgerbloed het hulle zand besproeijen,
Geen oproer in het land;
De vryheid en de vorst zyn hier zoo gansch verbonden,
Dat wie den een' miskent ook de andre heeft geschonden:
Zoo nauw zyn zy verwant.
Toen sprak die eedle vorst, door volksliefde aengedreven,
Tot zyne kindren: Gy hebt my ten troon verheven;
‘Doch zoo myn vorstenstaf
Uw heil verzwakken mogt, of uwen roem vermindren,
'K leg kroon en scepter neêr; mogt u die grootheid hindren;
Ik sta ze willig af.’
‘O Vader,’ was de kreet, ‘o wil de kroon behouden!
Wy, Belgen, wisten wel aen wien wy die vertrouwden;
O neen, leg haer niet neêr!
En dankbaer zullen wy u eer en hulde schenken;
Want gy zyt waerlyk groot - wie zou voortaen ons krenken
By zoo een wys beheer?’
Helaes! de vreugd was kort, die men thans mogt genieten,
En 't diepste rouwgevoel deed ras onz' tranen vlieten,
| |
[pagina 469]
| |
Alom was smart en nood;
Onz' dierbre koningin lag op de stervenssponde;
Een nare kreet weêrklonk, die aller harten wondde:
‘Zy is niet meer! ze is dood!’
Ze is dood; maer toch haer beeld blyft leven in de zielen,
En lang zal men, in rouw, nog op de grafsteê knielen,
Der ons zoo dierbre vrouw,
God dank, ons blyven nog haer drietal lieve telgen,
In deugd door haer gekweekt, de hoop en trots der Belgen,
Een onderpand van trouw.
Nauw was de smart gestild die onze ziel doorboorde,
Of 't krygsklaroen weêrklonk van 't Westen tot het Noorde,
Van 't Oosten tot het Zuid;
Men gordde 't scherpe zwaerd den krygsman om de lenden;
Ontzaglyk was de magt der groote legerbenden;
Oordoovend 't krygsgeluid.
En in dien schrikbren kryg van grooten tegen grooten,
Werd 't kostbaer menschenbloed in breeden stroom vergoten,
En verwde zee en aerd';
Doch, hoe het oorlogsvuer van oord tot oord mogt woeden,
Hier heerschte en orde en rust; de grondwet bleef ons hoeden,
En Belgenland gespaerd.
‘25-jarig feest der troonbeklimming.’
|
|