Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht

H. Conscience.
Leeft in Kortryck.
5. - Gwyde van Vlaenderen voor den troon van Philippe-le-Bel.

Hier werd hy in eene groote en prachtige zael geleid. In de diepte van dit vertrek stond de koninglyke troon: behangsels

[p. 275]

van lazuer fluweel met gulden leliën doorwrocht, daelden van den zelven aen beide zyden tot op den grond, en een tapyt met goud- en zilverdraed doorweven lag voor de trappen van dien ryken zetel. Philippe-le-Bel wandelde heen en weêr door de zael met zynen zoon, Louis Hutin. Achter hen volgden vele fransche heeren, onder de welke er één was, die dikwyls in de zamenspraek des konings deelde.

Deze gunsteling was Mynheer de Nogaret, die den Paus Bonifacius, op bevel van Philippe, dorst vangen en mishandelen.

Zoodra Gwyde aengekondigd werd, week de koning, tot by den troon, maer klom er niet op. Zyn zoon Louis bleef aen zyne zyde: de andere heeren schaerden zich in twee reijen langs den wand. Dan naderde de oude graef van Vlaenderen met langzamen tred en boog de eene knie voor den koning.

‘Vassael!’ sprak deze ‘u betaemt die ootmoedige houding, na al het verdriet dat gy ons veroorzaekt hebt. Gy hebt de dood verdiend en zyt veroordeeld; echter belieft het ons, in onze koninglyke genade, u te hooren. Sta op en spreek!’

De oude Graef rigtte zich op en antwoordde:

‘Mynheer en vorst! met vertrouwen in uwe koninglyke regtveerdigheid heb ik my voor de voeten uwer Majesteit begeven, op dat zy met my naer haer welgevallen handele.’

‘Die onderwerping’ hernam de koning ‘komt laet. Gy hebt u met Edward van Engeland, mynen vyand, tegen my verbonden; gy zyt als een ontrouwe Vassael, tegen uwen heer opgestaen - en gy zyt hoogmoedig genoeg geweest om hem den oorlog te verklaren: uw land is om uwe ongehoorzaemheid verbeurd.’

‘O vorst’ sprak Gwyde ‘laet my genade voor u vinden. Dat Uwe Majesteit bedenke wat pyn en wat lyden een vader gevoeld heeft, toen men hem zyn kind ontrukte. - Heb ik niet met diepen weedom gebeden? Heb ik niet gesmeekt om haer weder te krygen? ô koning! indien men uwen zoon, mynen toekomenden heer Louis, die nu zoo mannelyk aen uwe zyde staet; indien men dezen u ontrukte en in een vreemd land kerkerde, zou de smart Uwe Majesteit dan niet tot alles doen overgaen, om dit bloed, dat

[p. 276]

uit u gesproten is, te wreken en te verlossen? ô Ja, uw vaderhart verstaet my; ik zal genade voor uwe voeten vinden.’

Philippe-le-Bel bezag zynen zoon met teederheid; op dit oogenblik overwoog hy de rampen van Gwyde en gevoelde een innig medelyden voor den ongelukkigen Graef.

‘Sire’ riep Louis met ontroering ‘ô, wees hem genadig om mynentwille! Heb toch deernis met hem en zyn kind, ik smeek u.’

De koning herstelde zich en hernam eene strenge uitdrukking.

‘Laet u door de woorden eens ongehoorzamen Vassaels zoo ligt niet verleiden, myn zoon’ sprak hy ‘ik wil echter niet onverbiddelyk zyn, indien men my bewyzen kan dat hy slechts door vaderliefde en niet door trotschheid gedreven werd.’

‘Heer’ hernam Gwyde ‘het is Uwe Majesteit bekend, dat ik om myn kind weder te krygen, alles wat mogelyk was, in het werk gesteld heb. Geene myner pogingen kon gelukken; myn smeeken, myn bidden werd verworpen en alles, ook de tusschenkomst van den paus, was vruchteloos. Wat kon ik dan doen? Ik heb my met de hoop gestreeld dat de wapenen de verlossing myner dochter mogten bewerken, maer het lot was my niet gunstig. Uwe Majesteit behaelde de zege.’

‘Maer’ viel de koning in ‘wat kunnen wy voor u doen? Gy hebt een verderfelyk voorbeeld aen onze Vassalen gegeven: indien wy u genadig zyn, zullen zy allen tegen ons opstaen, en gy zult u misschien op nieuw met onze vyanden vereenigen?’

‘O, Myn Vorst’ antwoordde Gwyde ‘het believe Uwe Majesteit de ongelukkige Philippa aen haren vader weder te geven, - en ik verzeker u, dat eene onverbrekelyke trouw my aen uwe Kroon hechten zal.’

‘En zal Vlaenderen de geëischte sommen opbrengen, en zult gy ons het noodige geld bezorgen, om de kosten, die uwe ongehoorzaemheid ons veroorzaekt heeft, te vergoeden?’

‘De genade, die Uwe Majesteit my kan bewyzen, zal ons nooit te duer staen. Uwe bevelen zal ik eerbiediglyk volbrengen. Maer myn kind, ô koning, - myn kind!’

[p. 277]

‘Uw kind?’ herhaelde Philippe-le-Bel twyfelachtig. - Nu dacht hy aen Johanna van Navarre, die de dochter des graven van Vlaenderen niet gewillig zou loslaten. Hy dorst de goede ingeving van zyn hart niet volgen; want hy vreesde den toorn der trotsche koningin Johanna te zeer. Willende derhalve aengaende deze zaek aen Gwyde niets stelligs beloven, sprak hy:

‘Welnu, de goede woorden van onzen beminden broeder hebben veel voor u gedaen. Heb goede hoop, want uw lot treft my. Gy waert schuldig; maer uwe straf is bitter. Ik zal de zelve trachten te verzoeten. Nogthans belieft het ons niet u heden in genade te ontvangen; verdere navorsching moet deze gewigtige zaek voorgaen. Wy begeeren ook dat gy, in tegenwoordigheid van al de heeren, onze vassalen, uwe onderwerping doet; opdat zy aen u een voorbeeld nemen zouden. Ga, en verlaet ons nu dat wy overwegen mogen wat wy voor een' ontrouwen Leenheer doen kunnen.

Uit het roman: ‘de Leeuw van Vlaenderen,’ B. I.