Klaes de Veehoeder. Zedenverhael uit onzen tyd

[p. 81]

XI.

Het was op het einde der fruitmaend; de hoven begonnen dien glans en luister te verliezen, die ons des zomers zoo verrukkelyk bekoren; doch de avondlucht was nog zoel en aengenaem; hier en daer bloeiden nog frissche roozen; hier en daer geurden nog welriekende kruiden.

Een jongman wandelde, met het hoofd op de borst gebogen, nu traegzaem voortstappend, dan weêr heviger gaende, dan eensklaps voetstampend, door de kunstig gesneden kronkelpaden van den hof des burgemeesters.

Hy scheen met zich zelven in twist te zyn; hy schudde het hoofd, kneep zyne vuisten hevig toe, verhief gramstoorig het hoofd en wierp eenen verachtenden blik voor zich heen door het geelende gebladerte.

[p. 82]

- Ja, sprak hy eindelyk tot zichzelven, ik zal hem vervolgen! hy zal my niet straffeloos beledigen, de lomperd, de bastaerd!...

- Mynheer Theodoor, fluisterde hem een reeds verouderd wyf, dat, als ter sluiks, langs eenen achterwegel tot hem genaderd was, toe; Jef de dorscher verzekert my dat de zaken ver genaderd zyn; Nathalia vindt er geen kwaed meer in hem in tegenwoordigheid van iedereen complimenten te maken over zyne zoogezegde groote geleerdheid in de landbouwkunde, met hem vriendelyk te klappen en te lachen en tot hem te naderen als hy in den hof of ergens elders bezig is.... Wees er zeker van, Klaes zal met haer trouwen.

- Nooit! Wanne, nooit! bromde Theodoor, en zeg dat ik het gezworen heb!

En hy wilde heengaen.

- Hoor eens, mynheer, vervolgde op slimmen toon het wyf van Sus Langhe, ik heb gisteren morgend, zoo als gy my bevolen had, de pachtersse afgewacht als zy van de vroegmis kwam.

Theodoor luisterde toe. - Welnu, ging Wanne voort, ik heb haer eerst over goed en slecht weder gesproken en eindelyk ben ik ter zake gekomen; ik heb haer doen verstaen dat hare dochter in het grootste gevaer verkeert, met dien kerel van Klaes langer op de hoeve te houden; zy wilde niets van de zaek weten, maer ik heb haer doen gevoelen dat Nathalia reeds op den vondeling verliefd is, en dat zy er meê trouwen zal; dan is de oude pachtersse uitgevallen als eene dolle. - Trouwen! zegde

[p. 83]

zy, met eenen bitteren spotlach, trouwen! hy, Klaes, met myne dochter trouwen! maer wordt gy zot, Wanne, vroeg zy my.

- Het zal nogthans zoo komen, ging ik voort, om haer nog meer te verbitteren. - Zeg, dat ik neen gezegd heb, antwoordde zy dan op vasten toon; zeg, dat ik neen gezegd heb, zoolang als ik leven zal, niet!... En zy ging haren gang, terwyl zy binnen 's monds prevelde:

- Myne eenige dochter met een knecht! met een vondeling! met een.... trouwen! moest ik dit zien, ik stierf er van!....

- Dat is goed, viel Theodoor in de rede, gy moet den haet der moeder tegen Klaes aenvuren.

- Dit zal ik, vervolgde het booze wyf; maer, ging zy voort, dit zal nog niet voldoende wezen; Welmoed en Klaes spannen te samen, zy zyn slim, zy zullen de moeder overhalen... maer, mynheer Theodoor, sprak zy nu stil aen het oor van den jongman, zoo wy iets over de geboorte van Klaes konden ontdekken!

Theodoor verhief het hoofd, sparde zyne oogen open en vroeg:

- Weet gy iets?

- Neen, antwoordde Wanne, maer wy zouden kunnen nasporingen doen; zoo ik naer het vondelingenhuis ging?

- Ja, sprak nu de jongman als iemand die van wanhopen tot hopen overgaet; ja, sparen wy moeite, noch geld!...

En hy verdween langs achter het plantsoenbosch, terwyl Wanne zich naer de keuken begaf.