Critisch overzicht der nieuwe spelling

XII

Achter eenen langen klank of eenen tweeklank gebruikt men de s enkel.

Alle goede schijvers spelden, sedert lang, kruisen, geeselen, ruischen, enz. Want zij hadden licht ingezien dat in onze taal de verdubbeling der consonnanten enkel geschiedt om te beletten dat de voorgaande vokaal lang worde; zoo moet men in stokken de k verdubbelen of het wordt stoken, een gansch ander woord; iets wat achter een' langen klank of tweeklank nooit plaats kan hebben.

Hierbij eene vraag ter onzer eigene inlichting:

Wij zien door iedereen schrijven bis-

[p. 23]

schop, en wij hooren overal uitspreken biskop; dus staat hier eerst bis, zeer gewoon, en dan schop, waar de sch als k luidt. Zou men ons wel andere voorbeelden in de nederduitsche taal kunnen aanwijzen van eene sch die als k klinkt? De ch, ja, in christenen, charakter, enz. Daarom schrijven wij, met de beste meening dat het goed is, bischop met ééne s. In 't hoogduitsch spelt men bischof, in 't engelsch bishop en de etymologie van het woord spreekt, noch ons noch de Duitschers noch de Engelschen tegen.