d'Enchuyser Ybocken
(1666)–Femme Gerbrantsz. Drieduym–
Auteursrechtvrij
[pagina 175]
| |
Stemme: Hollandtsche Batavieren.
WAnneer men heeft geschreven
Net sesthien hondert Iaer
En ses-en-sestigh even,
In Oogstmaent twintigh klaer,
Heeft men den Engels-man,
Verwoedt sien komen an
In 't Vlie met groot gewelt,
| |
[pagina 176]
| |
 Gelijck hier wort vertelt.
2. Haer groote macht van Schepen
Braveerde voor ons Strandt,
Sy meenden ons te slepen
Nae 't Rijck van Engelandt.
Ons Landt was doen in roer,
De Koop-man, Stee-man, Boer,
En yder was ontstelt
Van wegen dit gewelt.
3. Een deel van hare Schepen
Seyld' voort tot op de Ree,
Daer sy wel haestigh grepen
Van ons' Koop-vaerders mee:
Haer Branders spoogen vyer,
| |
[pagina 177]
| |
Dat maeckte groot getier,
En alle man verbaest,
Elck vluchte met der haest.
4. Maer zy, om quaet te stoken,
Al in waerd zeylden aen,
Den brandt en 't vreeslijck smoken
Kond' nauw een Schip ontgaen:
Tot Schieringhs hals omtrent
Haer boosheyt wierdt bekent,
Dies hondert door haer handt
En dertigh sijn verbrandt.
5. Haer trots gemoet hoovaerdigh,
Van boosheyt noch niet moe,
Zeylt, jae noch min mee-waerdigh,
Nae 't Wester-Schellingh toe:
Daer Roeyen sy aan Landt,
| |
[pagina 178]
| |
En steecken in de brandt
Vier hondert Huysen groot,
Dat alle man verdroot.
6. Seer droevigh sach men vluchten,
Soo man als Wijf in Duyn,
Al schreyende, vol suchten,
Hoe jongh of kael van Kruyn,
Haer gelt en goed was Buyt
Voor den verwaenden guyt;
En 't geen hy niet begeert
Wordt door het vyer verteert.
7. Wilt Godt het sal verkeeren:
Want soo een boose daet
Sal hy haer noch verleeren,
En straffen sulcken quaet.
Als wy het vuyl bedroch
| |
[pagina 179]
| |
Verlaten, en sy noch
In boosheyt boven staen,
Dan sal sijn handt haer slaen.
8. Dit is oock soo bevonden,
Als pas een Maendt daer an
Tot Londen sijn verslonden
Wel veertigh duysent van
haer Huysen groot en kleyn,
En tachtigh Kercken reyn,
Door ongehoorden brandt,
Tot straf van Engelandt.
9. Soo kan Godts gramschap branden
Vermidts een quade daet;
Soo straft hy Stadt en Landen,
Als men sijn Wet versmaet;
Hy siet geen Koningh aen,
| |
[pagina 180]
| |
Noch Vorst noch Onderdaen;
Wie hem tot boosheyt wendt,
En blijft niet ongeschendt.
|
|