Stichtelyke liedekens

Het twaelfde Liedt.

Stemme: Heer ick wil u uyt ’s herten gront.

1.
ALs ons kleyn weeldigh Nederlant,
Gelegen aen de Noort-zee-strant,
Hadde geoorlooght veertigh Jaren
Met Spanjaerts, die seer moede waren,

[p. 35]

 

2.

 

Soo is geschiedt en onverwacht,

 

Als men schreef sesthien-hondert-acht,

 

Dat Spaenjen en Albertus mede,

 

Versochten om te maken vrede.

 

 

 

3.

 

Als die Gesanten alle daegh,

 

Van beyde zijden in den Haegh,

 

Oock van veel Princen by een quaemen,

 

Om dees’ groote saeck te beraemen.

 

 

 

4.

 

Doen was ’t soo strengen winter koud,

 

Dat men nau lieden vond’ soo oud

 

Die van soo strengen winter weten,

 

Doch zijn veel winters al vergeten.

 

 

 

5.

 

’t Was ontrent Sinte Thomas dagh,

 

Dat men ’t vriesen beginnen sach,

 

Met sulcken koude alle dagen,

 

Dattet niet wel was te verdragen.

 

 

 

6.

 

Broodt, vleesch, en veelderleye spijs,

 

Bevroor soo hard gelijck als ys,

 

Bier, Wijn, en veelderleye drincken,

 

’t Was al vol ys, soo men mach dincken.

 

 

 

 

[p. 36]

 

7.

 

’t Land was geheel met sneeu bedekt,

 

Seer dick, en hooge over gestreckt,

 

Vogels, en dieren veelder-hande,

 

Waren seer benout hier te lande.

 

 

 

8.

 

Om dattet water langh was dicht

 

Worder veel visch gekregen, licht

 

Gegrepen, met der handt gevangen,

 

Veel zijn verstorven, en vergangen.

 

 

 

9.

 

Voor Harlingen, veer van de Stee,

 

Stonden Tenten veer op de ree,

 

Daer men eten, drincken verkochte,

 

Om gelt yeder daer teren mochte.

 

 

 

10.

 

’t Was’er vol vreughd’, en vol geraes

 

Een yeder woud’ daer zijn den baes,

 

Men jaegd’, men reed’ boven vermogen,

 

Met sleed, en paert, of als sy vlogen.

 

 

 

11.

 

Daer Schepen meer als hondert last

 

Plegen aen haer anckeren vast

 

Te leggen, rijden, ende kluysen,

 

Tapt men nu bier, gelijck in huysen.

 

 

[p. 37]

 

12.

 

Wijven met kinders aen de borst,

 

Quamen daer lesschen haren dorst,

 

Daer dagelijcks groote schepen varen,

 

Op onse ruyme woeste baren.

 

 

 

13.

 

Van Harlingen op Amsterdam

 

Met sleden over zee men quam,

 

Sonder perikel, sonder vresen,

 

Of het een stadigh veer sou wesen.

 

 

 

14.

 

Soo lange als dees’ vorst duerde meest,

 

Is het door-gaens stil geweest,

 

Met stilte liet men d’oorlogh varen,

 

Stil-stant kreeg men voor twaelf jaren.

 

 

 

14.

 

Stil-stant van ’t sondigh leven quaet,

 

Bidden dat Godt door sijn genaed’,

 

Ons sonden, die wy oyt bedreven,

 

Voor een besluyt, ons wil vergeven.

Weynigh onderwind

Maeckt groote rust.