De blauwe boekanier

[p. 31]

5
In Het Roestige Anker

Dat stadje heet Porto Pesto en het wordt door elk rechtgeaard mens gemeden. Zeerovers van alle windstreken komen er hun buit verhandelen en in de haven liggen veel schepen die vroeger een andere naam droegen. Ook de Hamerhaai en de Bloedvlag liggen er en Joris fronst zijn wenkbrauwen bij de gedachte dat hij La Lola weer zal ontmoeten. Hij trekt zich terug in het slaapkwartier, bemoeit zich niet met wat er op het schip gebeurt en gaat ook niet mee passagieren. Op de derde avond van het verblijf in Porto Pesto verveelt hij zich echter zó, dat hij toch het schip verlaat en zich de stad in waagt. Hij ziet een herberg, Het Roestige Anker geheten, raapt zijn moed bij elkaar en treedt er binnen.

Hij komt in een bedompte, donkere ruimte, waar een grauwe rookwalm hangt en waar het ruikt naar drank en teer, naar tabak, spek en rotte sinaasappels. Het is er vol; aan kleine tafeltjes zitten woeste mannen te drinken, te spelen en te redetwisten. Aan een lange tafel zitten nog meer woeste mannen raasdonders met spek te eten. Op de grond liggen enkele mannen hun roes uit te slapen. Een doodsbleke man met een wit schort voor en een mes in

[p. 32-33]

[p. 34]

zijn gordel vliegt rond met schalen eten en grote flessen rum; blijkbaar is hij de waard. Het is er lawaaiïg: gerinkel van glazen, getinkel van lepels, geklikklak van dobbelstenen en gekrijs van papegaaien in koperen kooien klinken dooréén, en daarboven uit stijgt het geruzie van de herberggasten. Joris blijft een ogenblik met knipperende ogen staan; dan begeeft hij zich in het gewoel, stapt over een slapende man heen, ontwijkt een klap die voor een ander was bedoeld, blijft weer staan en kijkt onzeker rond.

Plotseling ontwaart hij in een hoekje een man die zwijgt en niet drinkt, al heeft hij een fles wijn en een glas voor zich staan. De Blauwe Boekanier! Naast hem zit La Lola, die er uitziet alsof hij wèl veel gedronken heeft. Hij praat doorlopend. Opeens staat hij op en gilt verheugd: ‘Bij alle achtarmige inktvissen, daar is onze brave Jas!’

Joris krijgt een kleur van ergernis. La Lola gooit drie glazen en een stoel om, roept de waard nog wat rum te brengen en nodigt Joris uit bij hem aan tafel te komen zitten. Joris kijkt rond of hij kan ontsnappen, maar hij ziet zich omringd door ontelbare ongunstig uitziende piraten. Schoorvoetend nadert hij de tafel en gaat zitten op de stoel die de Blauwe Boekanier aanschuift. La Lola heeft plezier. ‘Vergeten zijn rangen en standen!’ roept hij. ‘Alle vissen zijn in de pan gelijk. De Blauwe Boekanier zit naast zijn schoenpoetser!’

[p. 35]

Joris Jas kijkt boos, maar de Blauwe Boekanier schenkt hem een glas wijn in en zegt: ‘Eéntje maar, en dan terug naar het schip en naar bed.’ Nu kijkt Joris nog bozer. Wat, wordt hij als kleine jongen behandeld? Uitdagend pakt hij het glas op, drinkt het in één teug leeg en begint te hoesten.

‘Kalm aan,’ zegt de Blauwe Boekanier spottend en klopt hem op de schouders. Dan zet hij de wijnfles buiten Joris' bereik.

La Lola is de jongeling vergeten; hij vervolgt zijn gesprek met de Blauwe Boekanier. ‘Maar waarom dan niet?’ zegt hij. ‘Waarom wil je niet met me samenwerken? Parbleu, dan zouden we onoverwinnelijk zijn!’ En als de Blauwe Boekanier geen antwoord geeft, gaat hij voort: ‘Mijn Hamerhaai en Bloedvlag en jouw Zeezweep... een vloot van drie schepen! Geen mens zou het tegen ons op kunnen nemen!’

‘En wie moet dan admiraal zijn van die vloot?’ vraagt de Blauwe Boekanier.

‘Ik natuurlijk,’ antwoordt La Lola. ‘Ik ben de oudste van ons tweeën.’

‘Ik ben liever kapitein op mijn eigen schip,’ zegt de Blauwe Boekanier. ‘Over de resultaten met dat ene schip behaald hoef ik niet ontevreden te zijn.’

‘Dat is het juist!’ roep La Lola. ‘Ellendige zeezwalker, laat een ander ook eens plezier hebben van wat je kunt! Weet je dan niet meer dat je aan mij je leven te danken hebt?’

[p. 36]

De Blauwe Boekanier lacht zijn vreugdeloze lach. ‘Ik zal het nooit vergeten, La Lola,’ zegt hij. ‘Zonder jou was ik dood. Dank zij jou ben ik nu een roemruchte zeerover, ha ha!’ Hij rijst op en voegt erbij: ‘Maar ik ben zeerover op mijn eigen manier! Ik ben kapitein van mijn eigen schip en ik zweer bij de wind en de zee en de blauwe hemel dat ik nooit een andere zeerover zal gehoorzamen!’

Zijn ogen fonkelen en de punten van zijn elegante snor trillen.

Allen in de gelagkamer kijken hem verbaasd, bewonderend, boosaardig of angstig aan. Het wordt zó stil dat men het zachte geruis van de zee buiten kan horen.

De Blauwe Boekanier heft zijn glas en zegt: ‘En nu een dronk op dat waar ik het meest van houd, het enige tehuis dat ik heb, mijn heerlijk schip, de Zeezweep!’

Hij ledigt zijn glas en gooit het over zijn schouder stuk tegen de muur.

‘De Zeezweep,’ herhaalt hij.

‘De Swajurka,’ zegt Joris Jas.

De Blauwe Boekanier staat even als versteend; dan buigt hij zich naar Joris toe en vraagt langzaam: ‘Wat zei je?’

Joris is geschrokken. Hij was helemaal niet van plan de naam Swajurka te noemen - die is hem ontvallen. Maar hij kan de doordringende blik van de Blauwe Boekanier niet weerstaan. ‘De Swajurka,’ herhaalt hij zachtjes.

De Blauwe Boekanier gaat zitten. ‘Hoe kom

[p. 37]

je daar zo bij?’ zegt hij luchtig.

‘Uw... de Zeezweep heette vroeger Swajurka,’ stamelt Joris.

‘Vroeger? Vroeger is dóód,’ zegt de Blauwe Boekanier, terwijl hij wijn schenkt in het nieuwe glas dat de waard voor hem heeft neergezet. ‘Vergeet de naam Swajurka; nu bestaat alleen de Zeezweep en haar kapitein ben ik, de Blauwe Boekanier. Ook ik heb geen andere naam.’ Hij drinkt het tweede glas leeg, staat weer op, werpt wat goudstukken op de tafel en spreekt kortaf: ‘Het is bedtijd. Kom mee.’

Door de donkere straten volgt Joris hem naar de kade. Als ze de loopplank betreden, zegt de Blauwe Boekanier: ‘Ik zal je zo gauw mogelijk op een veilige plaats aan land zetten. Je bent nu lang genoeg aan boord geweest.’

[p. 38]

‘O nee!’ roept Joris. Plotseling beseft hij dat hij nog op de Zeezweep wil blijven.

De Blauwe Boekanier blijft staan. ‘Wil je toch zeerover worden?’ vraagt hij op minachtende toon.

‘Nee,’ zegt Joris, ‘nooit!’

‘Wat wil je dan op mijn schip?’

‘Het schip van oom Pieter,’ denkt Joris, maar hij zegt: ‘Ik vind het er prettig en ik leer er heel veel. - Bovendien,’ voegt hij erbij, ‘heb ik aan u nog een schuld te betalen. U hebt mij het leven gered.’

‘Vergeet het maar,’ zegt de Blauwe Boekanier nors.

Hij loopt met grote stappen voor Joris de loopplank over en begeeft zich naar de kajuit. Daar zit hij tot het morgenkrieken te peinzen en te schrijven.