De blauwe boekanier

[p. 27]

4
Aan boord van de Zeezweep

De matrozen van de Zeezweep zijn piraten en zo zien ze er ook uit. Maar ze begroeten Joris Jas niet onvriendelijk en brengen hem meteen vele paren schoenen, zodat hij onmiddellijk aan het werk kan gaan. ‘Voor mij hoef je maar één schoen te poetsen,’ zegt een man met een houten been; ‘daarom kun je die wel het eerst doen.’

‘Nee, eerst de mijne,’ gromt een ander, met een zwarte baard tot aan zijn middel. ‘Ik ben de bootsman.’

De matroos met het houten been is het daar niet mee eens, en Joris ziet bezorgd dat ze elkaar steeds valser gaan aankijken.

‘Eerst de schoenen van de kapitein!’ zegt dan een uitbundig getatoueerde, verweerde zeerob. En daar stemt iedereen mee in.

Joris merkt al gauw dat de Blauwe Boekanier bij zijn bemanning in hoog aanzien staat. Die ruwe piraten zullen voor hem door het vuur gaan (althans zolang er buit is te verwachten).

Terwijl Joris Jas schoenen poetst, denkt hij na. De Blauwe Boekanier heeft hem het leven gered; hij staat dus bij hem in de schuld en dat is geen prettige gedachte. Joris wrijft de sier-

[p. 28]

[p. 29]

lijke schoen van de Blauwe Boekanier nog eens extra op en vraagt zich af of dat genoeg is om zijn schuld te vereffenen. Dan zucht hij; hij weet niet wat te doen. Ontsnappen kan hij niet, maar gevangen wil hij ook niet blijven. Hij zal eerst maar afwachten wat er gebeurt.

De volgende dag licht de Zeezweep het anker en vaart de baai uit. La Lola gaat niet mee en Joris voelt zich opgelucht. Hij hoopt die piraat nooit weer te zien. Als hij niet aan boord van een zeeroversschip was geweest, had Joris zeker van de reis genoten. Hij ziet stranden van tropische eilanden, eenzame klippen, vliegende vissen en nog veel meer. Veel werk heeft hij niet te doen, want de matrozen lopen bijna de hele dag op blote voeten. Wanneer de Blauwe Boekanier dat merkt, beveelt hij hem de matrozen te helpen. Zo wordt Joris Jas weer scheepsjongen. Eerst bevalt hem dat niet; is iemand die werkt op een zeeroversschip eigenlijk niet ook een zeerover? Maar dan zegt hij tot zichzelf dat hij pas een zeerover is als hij rooft en dáár zal hij zich nooit en te nimmer toe verlagen. Bovendien weet hij nu wat hem te doen staat. Hij bevindt zich op de Zeezweep of de Swajurka; fortuin of ongeluk hebben hem er gebracht. Hij zal proberen het schip aan zijn oom terug te bezorgen. Hij heeft er geen flauw idee van hoe hij dat moet klaarspelen, maar dat is van later zorg. De Blauwe Boekanier slaat Joris vaak gade. En

[p. 30]

na een tijdje maakt hij op- en aanmerkingen op Joris' werk, geeft hem een standje als hij iets verkeerd doet, prijst hem een enkele maal als hij iets bijzonder goed heeft gedaan. Met tegenzin moet Joris zichzelf toegeven dat hij hier op de Zeezweep heel veel leert. ‘Ik moet ontsnappen,’ denkt hij soms, ‘anders kan ik mezelf niet meer een eerlijke jongen noemen.’ Maar hoe kan hij ontsnappen, varend op een onbekende zee? Daarom gedraagt Joris Jas zich steeds stijver en strakker, houdt zich zoveel mogelijk afzijdig van de zeerovers en weigert ooit te lachen om hun grappen.

Zo zwerft hij op de Zeezweep door de Spanish Main; geen ander schip ziet hij, totdat ze een havenstadje naderen.