Kinderen der eenzame

22 april

Wat Jettie me niet heeft kunnen zeggen, heeft ze gisteravond aan haar moeder verteld. En vanmorgen zat mevrouw Korver tegenover me in de spreekkamer. Ze kwam mijn advies vragen. Ik dacht, dat het over de school voor Jettie was, want het zou net iets voor de Korvers zijn, om dit pientere ding klaar te laten stomen voor de tweede klas. Ik raad dat bijna altijd af, omdat het levensritme van een kind er dikwijls door verstoord wordt.

Al gauw bleek me, dat ze daar niet voor kwam, en na een paar inleidende zinnen over het mooie weer, en dat de kinderen weer heerlijk van de zandbak en de wandelingen zouden kunnen genieten, barstte ze opeens los.

- Zou u nou niet eens tegen mijnheer Luiten kunnen zeggen, dat ie zijn schoonzuster uit huis doet?

Ik ben veel abrupte zinnen van mevrouw Korver gewend, maar dit had ik toch niet verwacht en ik voelde me zelf kleuren als een bakvis, toen ik naar de reden vroeg.

- Die jongste, die naast Jettie op school zat, is bang voor haar, of eigenlijk bang voor haar niet, ze is bang, dat d'r tante met d'r vader zal trouwen, en dat wil haar moeder niet hebben, en die zal die kinderen straffen,

[p. 109]

als ze in de hemel komen. Ze heeft deze wonderlijke zin met zoveel nadruk opgezegd, dat ik hem nog letterlijk na kan schrijven.

Hier hebben we dus de oplossing van het probleem. Ze zijn bang voor een gestorven moeder, en ze hebben iets opgevangen van de vroegere strijd om him vader.

Marjan is loyaal heeft Luiten gezegd, en Marjan is de grootste oorzaak.

Maar nu kan het me ook niets meer schelen, morgen ga ik niet met Luiten, maar met tante Floor praten. Er moet een oplossing gevonden worden, we kunnen deze kinderen niet in hun panische angst laten.

In zo'n geval moet ik mijn eigen gevoel het zwijgen opleggen. Het gaat nu niet meer om de man, het gaat om de kinderen. We mogen ze niet ergeren, niet verhinderen en ik weet zeker, dat ik, als ik nu mijn mond houd, de molensteen verdien.

Mevrouw Korver heeft niets meer gezegd, ze ging nog even naar Jetties klas kijken. Ik geloof dat ik een serie onbenulligheden gelanceerd heb, maar mijn gedachten waren bij die twee half verweesde kinderen, die geen andere herinnering aan hun moeder meer hebben dan een grote angst, angst, dat ze terug zal komen.