Kinderen der eenzame

13 maart

Het is alsof ik niet naar Luiten mag, ik had vanavond zullen gaan en ik stond al met mijn mantel aan en mijn hoed op, toen plotseling Willy voor mijn neus stond. Willy is mijn eerste assistente, een meisje met wie ik onnoemelijk goed samenwerk, maar die haar eigen gang gaat.

Natuurlijk had ik haar weg kunnen sturen, maar iets in haar hele houding belette me dat te doen, en eerlijk gezegd, was ik ook erg blij met dit geoorloofde uitstel.

Het zitje in de erker, het kleine eettafeltje, de pouffe en de gemakkelijke stoel bij de haard. Willy vond het ook gezellig, dat zag ik aan haar ogen, ze is nog niet veel bij me boven geweest.

Ze wilde solliciteren, vertelde ze, ze was het grondig moe om altijd in het gezin (waarvan zij de middelste is) nog als klein kind behandeld te worden, haar kamer

[p. 93]

met haar jongere zusje te delen. - En nooit, nooit word ik voor vol aangezien, terwijl ik toch al drie jaar mijn hoofdakte heb.

Wat moest ik hiervan zeggen. ‘Ze’ zeggen wel eens, dat ongetrouwde vrouwen lastig worden en kunsten krijgen en dan krijgen we direct het etiket van sexuele onbevredigdheid naar ons hoofd, terwijl de remedie hiervoor, vooral door mannen, in krasse termen gegeven wordt. En toch weet ik zeker, dat het in veel gevallen niet zo is. Het is alleen maar, dat wij niet voor vol aangezien worden. Er wordt altijd nog gerekend met het criterium, dat een vrouw moet trouwen. Ik ben helemaal geen feministe, maar ik geloof, dat als een vrouw niet de gelijke, maar de gelijkgeachte van de man was, er veel ellende voorkomen werd.

En dus moet ik mijn best doen, mijn beste assistente en plaatsvervangend hoofd kwijt te raken. Ik weet, dat zij gelukkig zal zijn met een eigen kamer en een eigen leven, net als ik hier gelukkig mee ben. En daarom, ik hoop, dat Liesbeth dit jaar slaagt, ze was zo ongelukkig de zomer na de watersnood.