Toen ik vanmorgen naar de bus liep, vrolijk nieuwsgierig naar de nieuwjaarskaarten, van mijn kinderen, lag tussen al die fleurige wensen de rouwkaart.
Mevrouw Luiten is gister plotseling overleden.
Ik plak het gele blad hier bij mijn schrift. Het heeft gelijk gehad.
Meer kan ik niet schrijven.
[pagina 69]
[p. 69]
Ze wordt direct na Nieuwjaar begraven. Dus Luiten viert, laat ik vooral schrijven ‘viert’, oud en nieuw met zijn vrouw boven aarde. Ik weet, dat het harteloos is, dit neer te schrijven, maar ik moet het mezelf realiseren. Mevrouw Luiten is dood. Arme kinders. Arme man.
Auteursrechtelijk beschermd