Kinderen der eenzame

22 december

Nog eenmaal is Thea in de oppositie gekomen. Ze had opeens principiële bezwaren tegen de kerstboom in de kerk. Zo'n boom was van heidense oorsprong. Verleden jaar heeft ze een kaars van de elektrische verlichting zo gebogen, dat hij precies op haar haar scheen, als ze bij de piano stond met haar blokfluit. Nu mag er geen kerstboom meer zijn. Thea is wel veranderd. Men zegt in haar voordeel. Ik moet zeggen, uiterlijk is ze zeer in haar voordeel veranderd. Toch zou ik graag de oude kokette Thea zien. Ik gaf er wat voor, als ze nog een keer haar lippen bijwerkte, op haar tenen staand voor mijn spiegeltje. Dat was echt. Al deze dingen zijn zo verdraaid aangeleerd.

We hebben ons niet door Thea's opmerkingen laten storen. Willy en de jongste van onze club, Joke, hebben een pracht van een kerstboom van de markt gehaald. We hebben hem opgetuigd, en de koster heeft als altijd hand- en spandiensten verricht in die gevallen, die hij als ‘geen vrouwenwerk’ betitelt. Ik geloof, dat hij het zo'n beetje als heiligschennis beschouwt als vrouwen zomaar in zijn kerk rondscharrelen. Willy zegt, dat hij met de jaarfeesten van de M.V. net zo deed, nu houden ze die in het verenigingsgebouw, er kwam teveel tegenstand, het is net alsof de mensen conservatiever worden na de oorlog.

De kerk was prettig, en ik heb vanavond nog fijn de generale repetitie bijgewoond van onze zang. Eigenlijk zijn generale repetities gekke aangelegenheden.

[p. 65]

Over het algemeen is de sfeer nog gespannener dan op de uitvoering. Op de uitvoering is er een zekere onverschilligheid, tenminste, dat voel ik zelf altijd, maar de generale! Ik heb er het land aan, en ik had graag verstek laten gaan, maar dat kon slecht. Daarom ging ik, na een haastig gekookte en naar binnen geslikte maaltijd, in de druipende regen naar ons lokaal. Gelukkig hoefden we niet veel over te doen. Deze kerstcantate is ook zo zuiver dat je hem als vanzelf goed zingt. En we zullen hem goed zingen op de tweede kerstdag in de kerk.

Het is net, als je daarover denkt en schrijft, of je het over een andere wereld hebt. Je kan door de muziek er zo heerlijk ‘uit zijn’. Het was dan ook een zeldzaam genot voor me, toen onze dirigent, op aandringen van velen ‘Jesu, joy of man's desiring’ speelde. Ik zat naar de ontwikkeling van het thema te luisteren, toen me plotseling een grote schrik overviel. Zo was het ook geweest, de avond voordat Jettie Korver viel. Ik werd zo bang, dat ik voelde hoe mijn hart onregelmatig klopte. Ik heb niets meer van het einde gehoord en ben naar huis gegaan. Om alles opzij te zetten, ben ik een gewoon verslag in mijn dagboek begonnen, maar nu komt dezelfde angst weer boven. Ik zet mijn radio aan, iets wat ik bijna nooit doe. Onder de muziek kan ik rustig doorschrijven. Naar bed ga ik nog niet, daar ben ik te bang voor. Het koor zingt, voor de avondoverdenking, ‘Wat de toekomst brengen moge’.

Mij geleidt des Heren hand... Het zou een bemoediging moeten zijn. En als ik een roman schreef inplaats van een dagboek, zou ik met een half versmoorde verwensing het toestel afdraaien. Een kalenderblaadje echter doet hier een rustige slaap op volgen. Ik voel me alleen maar waakzaam. Zoals je je voelde na luchtalarm.