Kinderen der eenzame

5 december

Dit is de wonderlijkste sinterklaas, die ik beleefd heb. Ik dacht, dat ik er niets aan zou doen, en nam me voor om vanavond eens lekker over het oergenoegelijk kinderfeest te schrijven, dat we op school hadden. Maar het is heel anders uitgekomen. Ik ben net terug van een kopje koffie met banket bij mijn buren. En heb daarvoor geeneens warm eten voor mezelf gekookt, omdat ik pakjes uit moest pakken. Er lagen er drie op de divan, toen ik thuis kwam. Dat is een wonderlijk verrassend en verwarmend gezicht, als je gerekend hebt, dat niemand om je denken zal deze avond.

En in de loop van de avond werd nog een V van banket gebracht. Ik kan in de verste verte niet vermoeden van wie die is. Als ik tien jaar jonger was, en het was mijn voorletter inplaats van de beginletter van mijn achternaam, zou ik me de luxe permitteren om er een roman om heen te spinnen. Nu echter doe ik dat niet. Misschien heb ik wel een of andere ouder aan me verplicht, daar kom ik wel achter. Van mijn buren was er een mooi boek plus eigengemaakte borstplaat. Nu de baby zich aangekondigd heeft, is alles hiernaast veel rustiger en blijer geworden. Wat een zegen zijn kinderen toch, voor hun geboorte doen ze al goed, en dan te bedenken, dat die schattige jongetjes en die aanhalige meisjes groot worden en dan elkaar het leven zuur maken, oorlog voeren enz. enz. Wat een vernielende macht is de zonde toch. Ik ben gaan bedanken, want ik wist, dat het van hen was. Had ik niet eerverleden week over dat boek met haar gesproken, toen we samen uit de kerk naar huis liepen?

[p. 53]

Ik heb toen koffie gedronken. Hij was gelukkig met een eigen gebreid vest, zij met een leuke moderne koffiefilter, die natuurlijk die avond noodzakelijk ingewijd moest worden.

Van de jufs waren er allemaal leuke dingsigheidjes, verzameld in een groot pak. Ik had nog wel gezegd, dat ik er niet aan deed. Maar daar hebben ze zich niet aan gestoord. Ik weet precies van wie het praktische boekomslag is, wie de zakdoekjes omhaakte, en wie het leuke éénpersoonsdekservetje en vingerdoekje maakte.

Daarnaast lag het pakje van Marjan Luiten. Arm kind, wat moet je het eenzaam hebben, om zelfs voor mij een paar klerenhangers te haken in je spaarzame vrije tijd. Ik herkende de kleuren wol die ze onhandig wegmoffelde, toen ik laatst op bezoek kwam. Lief, lief kind. Het was zo'n fijne dag. Het begon vanmorgen op school al. Op het bord stond een grote Sint getekend met Piet. Sint (we hadden om de zwakheid van onze broeders er maar van af gezien om hen in persoon op te laten treden) schreef, dat hij en Sinterklaas zoveel zieke kindertjes moesten bezoeken, en dat ze gehoord hadden, dat ze allemaal toch zoet geweest waren, zodat hij in de speelschool een zak neergezet had voor allemaal wat, en niet zelf kwam. Ik had gedacht, dat deze kennisgeving een teleurstelling zou zijn, maar dat was het, gezien de reacties niet. Er was eerder een opluchting, zoiets als wij groten ook wel voelen, als het officiële gedeelte van een feest zonder storing verlopen is.

De compensatie, die we uitgedacht hadden, een poppenkastverhaal met zwarte Piet in de hoofdrol werd nog meer gewaardeerd dan het persoonlijk bezoek van verleden jaar. Zodat ik me af begon te vragen, of wij groteren niet voor een groot deel voor ons eigen plezier de goede Sint opvoeren.

[p. 54]

En de feestmutsen werden in de speelzaal voor de poppenkast al opgezet. Feestmutsen, die we voor iedere gelegenheid weer vervaardigden, en die mee naar huis genomen mogen worden. Dan is het net of alle kinderen veranderen. Met die muts komt een groot deel van het ‘feest’, ook al gebeurt er verder niet veel bijzonders. Zou hierin ook niet een van de charmes van het carnaval zitten heb ik me, terwijl ik speculaasjes ronddeelde, afgevraagd.

Welke gebreken Thea ook mag hebben, zet je haar en Willy samen in een poppenkast, dan is het geheel af. En deze vertoning was er bijna een á l'improviste, want we zijn hiertoe besloten na de bestuursvergadering.

Uit het gejoel dat telkens opklonk als zwarte Piet zich vergiste, bleek hoe de voorstelling insloeg.

Ook toen we het eigenlijke cadeautje voor thuis, een sinterklaas, zelf gemaakt, die een zakje met snoepjes in zijn tabberd verborg, uitdeelden, was de poppenkast het hoofdmoment. Misschien heeft die bestuursvergadering toch iets goeds uitgewerkt, ik zal er tenminste over denken, om de poppenkast in plaats van de joyeuse entree te geven. En de dames waren het met me eens. We hebben geen enkel bang of huilend kind gehad, wat anders bijna altijd voorkomt. Steeffie Goossens vertolkte, geloof ik, het gevoelen der school toen hij na afloop zuchtte: Sinterklaas als poppenkast is veel leuker, hij bromt dan niet en je hoeft lekker niet te zingen.

Ook de moeders waren voldaan.

Mens, zei vrouw Marei, terwijl ze haar spruit bijna wurgde in een felgroene das, mens, daar heb je nou verstandig aan gedaan, ik zeg maar, je ken zo vriendelijk niet voor sinterklaas speule, of der binne der altijd nog die bang benne, en kinder bang make, dat kin toch nooit goed weze...

Morgen ga ik hiervan aan Jettie vertellen. Jammer dat zij de poppenkast niet kon zien.