Kinderen der eenzame

2 november

Er is wel tijd maar geen raad gekomen. Ik moet dit na de hoopvolle sluitzin van de vorige keer constateren. Ik heb nog niet met Thea gesproken. De verhouding op school lijdt eronder. Ik weet, dat Willy en de anderen me onrechtvaardig vinden; ze kunnen nauwelijks hun verwondering verbergen, dat die meid nog op school is.

En Thea krijgt meer snauwen, dan ze verdient. Want haar houding na de eerste dagen, toen vader Korver haar zo gerechtvaardigd had, is heel wat kalmer, ik zou haast zeggen nederiger geworden. Maar haar kleding wordt hoe langer hoe opzichtiger en vanmorgen kwam ze met bloedrode nagels op school, terwijl haar ogen onrustig wegdwalen als iemand met haar spreekt.

Zo is er een status quo ontstaan, door de situatie, dat Jettie Korver, hoewel bij kennis, volkomen apathisch is. De dokters zijn bang dat een gedeelte van de hersentjes voorgoed beschadigd zijn. Alleen wanneer haar moeder vraagt of ze naar huis wil, schudt ze hardnekkig haar hoofd.

Er mochten nog geen vreemden bij haar, maar ik geloof niet, dat ik me van de week gemakkelijk zal laten wegsturen. Ik ga naar haar toe. Ik vermoed, dat ze bang is voor haar huis, bang voor de straf, die ze daar zal krijgen.

Anders bespraken we zo begin november de versjes en verdeelden de bruikbare liedjes van de goed-heilig-man over de klassen. Na het verwijt van Korver kon

[p. 35]

ik er niet toe komen. Het zat me meer dwars dan ik wilde weten. En het liefst had ik de hele Sinterklaasviering afgelast.

Dat kun je wel doen in een grotemensen gemeenschap, en dan nog maar moeilijk, maar op een kleuterschool niet. Je kunt geen traditie, die de broertjes en zusjes meegemaakt hebben, plotseling opzij zetten. De kinderen zouden het niet begrijpen en zich tekort gedaan voelen.

Daarom was ik dankbaar, dat ik vanmorgen de maan door de bomen hoorde schijnen in de klas van Willy, terwijl boven mijn hoofd gevraagd werd, wie daar klopte.

Plotseling was ik in de stemming. Ik heb de maskers afgemaakt, en de puntmutsen geteld. Er zal nog een klas moeten plakken, wil ik er genoeg hebben.

Dat kunnen de kleintjes mooi doen, dan maken de groteren wat cadeautjes, bedacht ik en ik stond weer als altijd voor de kast om de handenarbeidspullen uit te delen.

Het leven wordt weer gewoon.